Rozdział 54 – The Good And The Evil

                Błyski fleszy, czerwone dywany, podjeżdżające co rusz limuzyny – do tej pory takie widoki oglądałam jedynie w telewizji. W samochodzie Jared wciąż uśmiechał się do mnie, próbując rozładować napięcie. Nie denerwował się, ponieważ dla niego nie była to żadna nowość. Nie potrafiłam pojąć, jak radził sobie z tremą przed takimi imprezami, tym bardziej gdy wygrywał jakąś nagrodę lub ją wręczał.

                Może nie byłabym aż tak zestresowana, gdyby nie moja sukienka. Nie codziennie nosiłam długie suknie, w dodatku wysadzane kryształkami i bez ramiączek.

                - Nie denerwuj się tak. Będzie dobrze. – powiedział Jared łapiąc mnie za rękę, gdy utknęliśmy w kolejce limuzyn.

                - Łatwo ci mówić. Jesteś przyzwyczajony do takich gali, jeśli nawet nie większych.

                Jared zaśmiał się wiedząc, że mam rację.

                - Mówiłem, że to kiepski pomysł. Jeszcze możemy się wycofać, powiem kierowcy żeby zawrócił…

                - Nie możemy. – odparłam trochę zbyt gwałtownie. Złapałam się na tym, że zawsze tak reagowałam, kiedy Jared starał się być nadopiekuńczy. On również na to wpadł, dlatego tylko westchnął i postanowił mi ustąpić. Wiedział, że i tak byłam zbyt uparta, by go posłuchać. – Dam sobie radę.

                - Nigdy w to nie wątpiłem. – uśmiechnął się szelmowsko, przez co moje rozdrażnienie natychmiast minęło.

Czasami żałowałam, że nie potrafiłam się na niego gniewać. Nawet po naszej największej kłótni, przez którą on wyjechał, a ja się zaręczyłam, nie umiałam trzymać się od niego z daleka. Wiedziałam, że prędzej czy później zawsze mu wybaczę. Może byłoby to sporym problemem, gdyby chodziło o kogoś innego. Jednakże wydawało mi się, że dobrze go poznałam. Ukrywał przede mną wiele rzeczy podczas naszego związku i zdawałam sobie sprawę, że wciąż nie poznałam całej prawdy. Mimo wszystko mu ufałam, chociaż brzmiało to dość naiwnie. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, że mógłby okazać się zupełnie innym człowiekiem, jak na przykład Sebastian.

Co prawda wcześniej również nie podejrzewałam Sebastiana o coś takiego. Zdawałam sobie jednak sprawę, że tak naprawdę go nie znałam. Nie ufałam mu w stu procentach, a on nie ufał mi. Obydwoje mieliśmy ku temu powody, jak się później okazało. Może i cały ten związek był jedną wielką fikcją i błędem, ale zasłużyłam sobie na wszystko, co spotykało mnie teraz ze strony Sebastiana. Oczywiście Jared mógł powtarzać, że mój były przesadza ze swoją reakcją i chęcią zemsty, ale nie mogłam go winić. Mimo wszystko go skrzywdziłam. Żałowałam tylko, że przez to wszystko musiało cierpieć nienarodzone jeszcze dziecko.

Kiedy drzwi pojazdu się otworzyły, ogarnęło mnie przerażenie. Wyraźniej usłyszałam gwar dobiegający z bardzo bliska i zauważyłam błyski aparatów skierowanych prosto na nas.

- Oddychaj. – rzucił żartobliwie Jared, poprawiając białą marynarkę. Choć jego buty mieniły się bardziej niż moja sukienka, postanowiłam nie narzucać mu swojego zdania i pozwoliłam mu ubrać się, jak chciał. Nie było tajemnicą, że miał swój własny, często pokręcony styl. Mi on wcale nie przeszkadzał, choć czasem dogryzałam mu z powodu niektórych ubrań.

Gdy Jared znalazł się na zewnątrz, zobaczyłam na twarzach ludzi zaskoczenie. Nikt nie wiedział, że się pojawi, najwyraźniej nie był nawet zaproszony. Zresztą nie widziałam powodu, dla którego ktoś miałby to zrobić. Prócz okładki nie był powiązany z magazynem, a jeśli jakieś gwiazdy miały się tu pojawić, byli to znani fotografowie, modelki i ogólnie ludzie ze świata mody.

Tym bardziej wszyscy zainteresowali się tym, do kogo Jared wyciąga rękę, by pomóc mi wysiąść. Czułam jeszcze większą presję i w myślach błagałam samą siebie, by się nie przewrócić. Szpilki połączone z długą suknią naprawdę stanowiły dla mnie wyzwanie, tym bardziej kiedy miałam świadomość, że jestem na świeczniku. Gdybym przewróciła się na przykład podczas balu maskowego, który miał miejsce dawno temu, większość ludzi nawet nie wiedziałaby, kto wywinął fikołka. Liczyłam się z tym, że jeśli zrobię to teraz, w sieci znajdzie się tego pełna dokumentacja. Może normalnie mało kogo interesowałaby wpadka kogoś takiego jak ja, ale mając u swego boku Jareda Leto, nie byłabym już anonimowa i cała sprawa nie przeszłaby bez echa.

Miałam ochotę wręczyć sobie nagrodę, gdy udało mi się wysiąść bez szwanku. Kiedy Jared trzymał mnie już pod ręką, czułam się o wiele pewniej. Wiedziałam, że nie upadnę na jego warcie. Teraz przejmowałam się już tylko reakcją mediów i Sebastiana. Sama nie byłam pewna, której z nich powinnam obawiać się bardziej.

Cały czas miałam nieodparte wrażenie, że wszyscy skierowali swój wzrok na nas. Oczywiście mogłam zrzucać winę na ostatnie sukcesy Jareda związane z nowym filmem, ale czułam, że to nie był jedyny powód. Chodziło o to, że znów byliśmy razem, a takie tematy zawsze interesowały wszystkich dookoła. Nie okazywaliśmy sobie teraz jakiejś szczególnej czułości, a pod rękę mogłabym iść z każdym mężczyzną, co jeszcze bardziej podsycało ciekawość. Nikt nie był do końca pewien, co jest między nami, a każdy chciał się dowiedzieć. Póki co nikt nie zapytał wprost i ludzie szeptali tylko między sobą, ale podejrzewałam, że szybko się to zmieni.

xxx

- Leanne! – Marie-Ann rzuciła mi się na szyję, kiedy weszliśmy już do wnętrza ogromnego hotelu, w którym odbywała się gala. Zaczęła chwalić moją suknię, nie zauważając nawet Jareda przy moim boku.

Chociaż się przyjaźniłyśmy, nigdy nie rozmawiałam z nią o Jaredzie. Kiedy odchodziła z pracy wiedziała tylko o Benie, który był bratem przyrodnim jej córki. Gdy była w szpitalu odwiedzałam ją od czasu do czasu, ale zazwyczaj rozmawiałyśmy o pracy. Oczywiście jej choroba nie oznaczała odcięcia od świata, więc pewnie wiedziała, że spotykałam się z Jaredem. Niemniej jednak to jej powinnam podziękować za to, że go „poznałam”. Właściwie znaliśmy się już wcześniej, ale to właśnie dzięki Marie-Ann miałam okazję zobaczyć go ponownie. Oczywiście nie zrobiła tego celowo, a wszystko było zupełnym zbiegiem okoliczności, jednakże gdyby nie dała mi szansy zrobienia sesji zdjęciowej, zapewne byśmy się już nie zobaczyli.

- Ty również wyglądasz pięknie. – powiedziałam szczerze.

Miło było widzieć ją tak rozpromienioną, kiedy jeszcze jakiś czas temu była całkowicie blada i wycieńczona ciężką chorobą. Jej długie dotąd włosy zastąpiła krótka, modna fryzura w nieco bardziej pomarańczowym odcieniu rudego, niż miała zazwyczaj. Byłam jednak skłonna zaryzykować stwierdzenie, że pod tym względem wyglądała lepiej, niż wcześniej. Jedynym mankamentem było jej wychudzone nieco ciało, jednakże powoli zaczynała wracać do zdrowego wyglądu. Gdybym nie wiedziała, że Jared tak radykalnie zmienił swoje oblicze do filmu powiedziałabym, że podobnie przeszli chorobę, a teraz równocześnie wracali do siebie.

Marie-Ann zauważyła Jareda dopiero, gdy przywitał się z nim Tom.

- Jared, ciebie też miło znowu widzieć. – uśmiechnęła się do niego. – Przy okazji gratuluję nominacji do Oscara, słyszałam dzisiaj rano w radiu. Szkoda, że moja metamorfoza nie została tak doceniona. – zażartowała, a ja spojrzałam na Jareda oniemiała.

Nic mi nie wspominał, a na pewno dowiedział się o tym jako pierwszy. Teraz wydawało mi się już jasne, dlaczego od kilku dni chodził tak szczęśliwy i podekscytowany. Myślałam, że chciał po prostu rozładować napięcie przed galą. On jednak cieszył się z nominacji. Postanowiłam udawać, że o wszystkim wiem. Uśmiechnęłam się do Jareda porozumiewawczo, a on dyskretnie wzruszył ramionami i podziękował Mary.

- Powinniśmy iść już na salę. – powiedział Tom, zerkając w stronę ludzi, którzy tłumnie ruszali w stronę ogromnych drzwi.

- Tommy! – usłyszałam za plecami głos, który zmroził mi krew w żyłach. Nie miałam nawet odwagi się odwrócić, niestety Jared zareagował od razu. Dotychczasowy uśmiech zniknął z jego twarzy i zastąpił go grymas niezadowolenia.

Sebastian przywitał się z Tomem i Marie-Ann, którzy od razu wiedzieli, że zaczyna robić się nieprzyjemnie. Zapewne nie znali całej prawdy, wiedzieli jednak, że niedawno się rozeszliśmy. A teraz byłam tu z Jaredem, który łypał na uśmiechającego się głupkowato Sebastiana. Starał się go sprowokować, więc złapałam Jareda kurczowo, byle nie dał mu wygrać, tym bardziej przed kamerami i aparatami mierzącymi w naszą stronę.

- Cześć, Leanne. Nie spodziewałem się was tutaj. – powiedział z ukrytym przekąsem, a ja tylko nerwowo parsknęłam.

- Będziemy na sali. – powiedział Tom biorąc pod rękę Marie-Ann. Poprowadził ją w stronę drzwi, a kobieta rzuciła mi współczujące spojrzenie. Wiedziałam, że Tom nie chciał się mieszać i wchodzić pomiędzy nas, w końcu przyjaźnił się i ze mną, i z Sebastianem. Cieszyłam się, że nie musieli oglądać tego przedstawienia.

- To samo mógłbym powiedzieć o tobie. – odparł Jared, przyjmując jego strategię. Sebastian parsknął śmiechem.

- W końcu pracowałem dla ELLE, nikogo innego chyba nie dziwi moja obecność. Na pewno pasuję tu lepiej, niż ty.

Czułam się jak w pułapce. Nie mogłam go wyzwać przy ludziach, w dodatku musiałam udawać, że cieszę się z jego obecności.

- Chodźmy już. – powiedziałam ściszonym głosem do Jareda i ruszyłam w stronę drzwi, ciągnąc go za sobą.

- Poczekaj. – rozkazał ostro Sebastian, a ja się zatrzymałam. Wiedziałam, że z łatwością może mnie ośmieszyć, dlatego postanowiłam nie dawać mu ku temu powodów. Oczywiście moja duma została urażona, ale nie ona była tu teraz najważniejsza. Sebastian miał mnie w garści i doskonale o tym wiedział.

- Czego chcesz?

- Przypomnieć ci, kto dyktuje tu warunki. – odparł Sebastian, czerpiąc przyjemność ze swoich pogróżek.

- Po co się nade mną znęcasz? Przynosi ci to jakąś ulgę? Marnujesz tylko swój czas i energię. – powiedziałam, nie dając dojść Jaredowi do głosu. Nie chciałam,  by zrobił coś głupiego. Oczywiście zaczęłam się denerwować, a wmawianie sobie, że jest dobrze przestało działać. Świerzbiły mnie ręce, by uderzyć Sebastiana, dlatego tak mocno trzymałam się Jareda, a w drugiej dłoni ściskałam kopertówkę.

- Ostatnio nie narzekam na brak czasu. – zaśmiał się, co jeszcze bardziej mnie wkurzyło. Żałowałam, że nie potrafiłam ukrywać swojego gniewu tak dobrze jak Jared. – Właściwie, mógłbym go całkiem przyjemnie spożytkować. Na przykład porozmawiać z dziennikarzami… Na pewno są bardzo ciekawi, co mam do powiedzenia na twój temat. Zapewne nikt nie podejrzewa, jaką dziwką jesteś w rzeczywistości. – zaczął się śmiać, a ja miałam ochotę się rozpłakać.

- Ostrzegałem cię, żebyś jej tak, kurwa, nie nazywał. – wybuchnął Jared, a ja postanowiłam złagodzić sytuację. Widziałam, że ludzie zaczęli się nami interesować, tym bardziej, że jako jedni z nielicznych staliśmy wciąż na korytarzu.

- Więc na co czekasz? Idź i powiedz im wszystko, mam to już gdzieś. – powiedziałam, nie chcąc by Jared znów coś mu zrobił. Niemalże popchnęłam go do drzwi, potrącając Sebastiana.

Oczywiście skłamałam. Może nie tak bardzo obchodziła mnie opinia ludzi, jednakże wiedziałam, jak bardzo zaszkodzę Jaredowi. Byłam wściekła na Sebastiana, ale i na siebie, że doprowadziłam do takiej sytuacji. Gniew niemalże odbierał mi dech w piersiach i sprawiał, iż łzy cisnęły się mi do oczu. Na początku myślałam, że mgła przed moimi oczami była z właśnie ich powodu. Jednakże gdy zaczęłam widzieć już tylko ciemność, całkowicie odpłynęłam.