One shot 2

Uwaga!

Jeśli nie przeczytałeś/aś jeszcze 37 rozdziału, to ten one shot zawiera ogromny spoiler, gdyż właśnie na nim jest oparty. Zalecam najpierw przeczytać w.w. rozdział, a dopiero później ten poboczny, który znajduje się niżej.

Desperate and Broken

                Przez cały dzień spędzony w Londynie wahałem się, czy pójść na jej przyjęcie urodzinowe. Naprawdę chciałem ją zobaczyć szczęśliwą, ale obawiałem się, jak na to zareaguję. Widząc Leanne z uśmiechem na twarzy było najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem i pewnie zobaczę. Jedynym problemem był powód jej radości.

                Dopiero na przyjęciu zdałem sobie sprawę, że intuicja mnie nie myliła i to nie był dobry pomysł. Rebecca zarządziła, by wszyscy stanęli obok stolików i nie odezwali się ani słowem, podczas gdy obok nas grało kilka skrzypaczek. Miałem wrażenie, że wszyscy patrzą się na mnie ze zdziwieniem, ale ostatnimi czasy już przyzwyczaiłem się do takich spojrzeń. Ludzie zerkali w moim kierunku z litością myśląc, że jestem chory. Miało to też swoje plusy, bo większość mnie nie rozpoznawała. Nawet Rebecca przyglądała mi się przez chwilę w zamyśleniu, ale szybko wróciła do swoich obowiązków.

                W końcu Sebastian wprowadził Leanne. Wyglądała cudownie w swojej sukience, a oczy miała zakryte przepaską. Kiedy jej chłopak ją zdjął, Lea obejrzała się dookoła, wodząc wzrokiem po gościach. Uśmiechnąłem się do niej, ale ona była zbyt zawstydzona sytuacją, by to odwzajemnić. Sebastian też wydawał się być spięty, co zaczęło mnie niepokoić.

- Pewnie zastanawiasz się, dlaczego znajdujemy się na dachu w środku zimy.  Otóż właśnie tak się poznaliśmy. Po raz pierwszy zobaczyłem cię na dachu wieżowca podczas sesji w Nowym Jorku i od razu się w tobie zakochałem. – starałem się zachować kamienną twarz, ale jego słowa sprawiły, że poczułem się jakby ktoś uderzył mnie w twarz. Nie mogłem tego słuchać, ale postanowiłem nie robić przedstawienia i stałem ze skrzyżowanymi rękoma pomiędzy chichoczącym tłumem. Leanne była już cała czerwona, przez chwilę zrobiło mi się jej żal bo wiedziałem, że nie lubiła gdy wszyscy się skupiali tylko na niej. – Od tamtej pory wiedziałem, że kiedyś zadam ci to pytanie, i właśnie przyszła na to pora. – Sebastian przykucnął, a ja mogłem przysiąc, że pobladłem. Poczułem ukłucie w sercu tak silne, że zacząłem się zastanawiać, czy to nie zawał. Leanne spojrzała na mnie tak, jakby oczekiwała mojej opinii, ale widząc jak zaciskam zęby i moje spojrzenie jednoznacznie sprzeciwia się temu pomysłowi, odwróciła wzrok. – Leanne Montgomery, czy zostaniesz moją żoną?

Wszyscy z wyjątkiem mnie byli podekscytowani i uśmiechali się nerwowo. Jej rodzice spojrzeli na mnie z satysfakcją, że dała sobie ze mną spokój, a oni wygrali. Ben stał obok mnie i posłał mi spojrzenie pełne współczucia. Jedyne, co łączyło mnie z tym tłumem, to wyczekiwanie jej odpowiedzi. Zacząłem się zastanawiać jakby to było, gdyby odmówiła na oczach wszystkich. Niechętnie przyznałem przed sobą, że ucieszyłbym się z tego, choć ta myśl sprawiała, że czułem się podle. Chciałem jej szczęścia, ale teraz, gdy oczami wyobraźni zobaczyłem ją na ślubnym kobiercu ze mną jako gościa, a nie pana młodego nie byłem już pewien, czy aby na pewno szczerze życzyłem jej wszystkiego najlepszego z Sebastianem.

Wpatrywałem się w pudełko z pierścionkiem, a potem zacząłem wyobrażać sobie, że to ja stoję na miejscu Sebastiana. Tak naprawdę było blisko, bym się jej oświadczył. Zanim sprawa z Shannonem wyszła na jaw, co jakiś czas bywałem u jubilera szukając odpowiedniego pierścionka. Nigdy nie pomyślałbym, że ktoś mnie wyprzedzi.

Leanne wahała się przez dłuższy moment, a moje serce biło szybko i głośno. Nie mogłem powstrzymać się przed powtarzaniem w myślach „nie rób tego, nie rób tego…”.

- Tak. – odpowiedziała, a ja zamknąłem na moment oczy, jakbym mógł dzięki temu udawać, że odpowiedź była inna.

Sebastian ucieszył się, a Lea założyła złoty pierścionek na palec i wpadła mu w ramiona, po czym zaczęli się całować. Mimowolnie odwróciłem wzrok i zacząłem sztuczno się uśmiechać i klaskać, tak jak wszyscy. Jack zniknął gdzieś ze swoją dziewczyną, a Ben poklepał mnie po ramieniu. Goście zaczęli podchodzić do nowo zaręczonych i wręczać im gratulacje. Nie chciałem się pchać między nich, więc spokojnie stałem przy stoliku i wziąłem kieliszek szampana od kelnera. Wypiłem go jednym duszkiem i odstawiłem na tacę.

Leanne oswobodziła się z otaczającego ją ze wszystkich stron tłumu i podeszła do mnie. Widziałem, że była zmieszana i nie wiedziała, co powiedzieć, więc postanowiłem zacząć.

- Wszystkiego najlepszego. No wiesz, z okazji urodzin. – powiedziałem trochę bez składu, a ona słabo się uśmiechnęła patrząc na mnie z takim samym współczuciem, co Ben.

- Dzięki. – odpowiedziała nerwowo bawiąc się bransoletką należącą niegdyś do jej siostry. Wszyscy zerkali na nas, ale kiedy napotykali moje spojrzenie skupiali ponownie uwagę na Sebastianie. – Nie pogratulujesz mi zaręczyn?

Wiedziałem, że Leanne po prostu mnie testowała. To był jej sposób na zapytanie mnie, czy wszystko w porządku i oczekiwała mojego błogosławieństwa. Nawet gdybym go jej nie udzielił, nic by to nie zmieniło, więc jak zwykle postanowiłem zrobić dobrą minę do złej gry.

- Gratuluję. – powiedziałem beznamiętnie i starałem się uśmiechnąć, ale słabo mi to wyszło.

Leanne spuściła na chwilę wzrok, jakby nie mogła wytrzymać mojego spojrzenia.

- Przepraszam. – rzuciła nagle smutnym głosem, co zupełnie mnie zaskoczyło. – Nie chciałam, żeby tak wyszło.

Ukradkowo dotknęła mojej dłoni, po czym szybko cofnęła rękę i posyłając mi ostatnie posępne spojrzenie, zniknęła w tłumie. Postanowiłem tym akcentem zakończyć tę zabawę i wrócić do domu. Miałem tylko nadzieję, że spodoba się jej mój prezent.

Ben dogonił mnie przy wyjściu z budynku. Powiedział, że też wychodzi i zaprosił mnie do siebie na drinka. Wiedziałem, że chce po prostu mnie przypilnować.

- Co teraz zrobisz? – zapytał, gdy piliśmy już szkocką w jego salonie. Nie przepadałem za alkoholem, ale w tej chwili było mi wszystko jedno. Zdjąłem idiotyczne czarne okulary, które nie miały na celu poprawy mojego wzroku, a zakrycie braku brwi.

- A co mam zrobić? Już pozamiatane. – odpowiedziałem nie wiedząc, do czego zmierza.

Ben spojrzał na mnie z wahaniem, jakby zastanawiał się, czy może powiedzieć mi coś takiego.

- Chcesz o nią walczyć jak już będzie mężatką? Wiesz, póki co masz u niej jeszcze jakieś szanse. Widziałem, jak patrzyła na ciebie. Ona naprawdę nie chce za niego wychodzić i tylko czeka, aż ją uratujesz od tego faceta. Mówię ci stary, działaj póki nie będzie już za późno.

Zastanowiłem się nad jego słowami i przypomniałem sobie, co powiedziała mi Leanne. Pomyślałem jednak, ze gdyby nie chciała być z Sebastianem, to nie zgodziłaby się zostać jego żoną. Moje szanse u niej były znikome, bo nawet jeśli wciąż coś do mnie czuła, to nie potrafiła mi wybaczyć. Nie bardzo rozumiałem, co Ben ma na myśli. Jak mogłem o nią walczyć, skoro zamierzała wyjść za tego gościa?

- No nie wiem. A co jeśli ona źle to odbierze i przez to zniszczę naszą przyjaźń? Nie chcę dopuścić do tego, żeby przestała się do mnie odzywać.

Ben zdawał się nie rozumieć, co mam na myśli i postanowił bronić własnych racji.

- Wolisz śpiewać na ich weselu? Stary, wykurzyłeś mnie to wykurzysz i jego.

Wyobraziłem sobie coś takiego. Właściwie nie zdziwiłbym się, gdyby poprosili mnie o taką przysługę. Sam zastanawiałem się, czy w ogóle poszedłbym na jej ślub, a co dopiero na nim występował. To chyba udowadniało, że między nami nie mogła istnieć przyjaźń, bo ja najzwyczajniej w świecie nie widziałem w niej przyjaciółki.

Postanowiłem pomyśleć o tym na poważnie trochę później. Póki co chciałem wytrzeźwieć i nie robić niczego pochopnie. Czułem się strasznie z myślą, że miałbym znów wkraczać do jej życia i zrobić w nim chaos jak ostatnio. Wiedziałem jednak, że czekając na potknięcie Sebastiana mogę trochę poczekać, albo w ogóle się tego nie doczekać. Ben miał trochę racji. Owszem, udało mi się go wcześniej pokonać i wyrwać od niego Leanne, ale to było trochę łatwiejsze. Nie spotykali się jeszcze wtedy na poważnie, znali się od niedawna. Teraz miałem zniszczyć związek, ba, rozdzielić narzeczonych. To nie było w moim stylu, ale pomyślałem, że dla niej zrobiłbym wszystko.

Zatrzymałem się u Bena, w gościnnym pokoju. Wiedziałem, że powinienem wrócić do Los Angeles, pracować dalej nad nową płytą, pomóc Tomo i Shannonowi… Wszystko jednak się zmieniło. Zadzwoniłem do mojego brata i opowiedziałem mu, co się stało. Zaczął mnie pocieszać, ale nie dlatego wykonałem ten telefon. Poprosiłem go, by na razie pracowali sami nad materiałem, wysyłali mi jakieś pomysły czy próbki. Shannon na początku wahał się nie wiedząc, czy sami dadzą radę. W końcu dlatego byliśmy zespołem, nigdy nie pracowaliśmy oddzielnie, w dodatku na dwóch różnych kontynentach. Zrozumiał jednak, jakie to dla mnie ważne. Zapytał mnie nawet, czy potrzebuję mojej asystentki w Londynie. Tak naprawdę przydałaby mi się do pewnych rzeczy, ale ze względu jej związku z Shannonem postanowiłem skłamać i odparłem, że Emma nie jest mi potrzebna.

Cieszyłem się, że Shannon znalazł wreszcie dziewczynę. Przez ten rok zrywali ze sobą i znów do siebie wracali, ale wciąż byli razem. Nie podobało mi się, że trafiło akurat na moją asystentkę, ponieważ dziwnie było mi przez to traktować ją profesjonalnie. Mimo wszystko jednak nie dałem po sobie tego poznać, po prostu ich wspierałem. Nie wiedziałem, czy Shannon się zakochał, czy nie. Nie widziałem go w tym stanie od bardzo dawna, właściwie już zapomniałem, jak wtedy wyglądał. W każdym bądź razie wydawało się, że ktoś taki jak Emma jest mu potrzebny. Wiedziałem, że boi się ją stracić tak jak Genevieve, dlatego ciągle do niej wracał. Ona z jakiś powodów także to robiła, dlatego ich związek wyglądał trochę jak rollercoaster – raz na dole, raz na górze, non-stop coś innego.

Następnego dnia obudził mnie dźwięk telefonu. Trochę zaspany odebrałem, nie patrząc nawet na wyświetlacz. Kiedy usłyszałem ten głos, natychmiast się obudziłem.

- Hej. Nie obudziłam cię? – zapytała niepewnie, jakby nadal nie mogła uwierzyć, że wykonała ten telefon.

- Nie, już nie spałem. – skłamałem.

Chwila ciszy i westchnięcie.

- Chciałam podziękować ci za prezent. Kolczyki są przepiękne, naprawdę nie musiałeś.

- Nie ma sprawy. Pamiętałem, jak pokazywałaś mi je w witrynie sklepu w Wenecji i zabroniłaś ich wtedy sobie kupić. – zaśmiałem się wspominając ten moment, ale później poczułem nagłą tęsknotę. Zastanawiałem się, co ona sobie pomyślała.

- Och faktycznie, kojarzyło mi się, że gdzieś już je widziałam. – odparła niewinnie, ale nie wiedziałem czy jej wierzyć. – Szkoda, że tak szybko wczoraj wyszedłeś, zabawa jeszcze trochę trwała.

Wstałem z łóżka i stanąłem przy wielkim oknie rzucającym widok na panoramę miasta. Myśl, że ona gdzieś tam jest, w jego mieszkaniu, w ich łóżku napawała mnie złością.

- Nienajlepiej się czułem, przepraszam. – okłamywanie jej nigdy nie przychodziło mi tak łatwo jak teraz. – Możemy się spotkać, jeśli chcesz. Porozmawiamy o wszystkim, o czym wczoraj nie zdążyliśmy.

Wahała się. Musiała być gdzieś w jego pobliżu, bo jej ton był dość oficjalny, nie okazywała mi tego ciepła, które zwykła wcześniej okazywać. Rozmawiała ze mną tak, jakby dzwoniła po hydraulika, albo zamawiała pizzę.

- Wychodzę właśnie do szkoły, potem mam pracę. – nie odpowiedziała na moje pytanie.

- A po pracy?

Znów długie milczenie.

- Będzie już późno.

Wiedziałem, że stara się za wszelką cenę wykręcić. Postanowiłem nie dać jej na to szansy, musiałem ją zobaczyć. Ciekawiło mnie, jak będzie się wobec mnie zachowywać, gdy jego nie będzie w pobliżu.

- Możemy wyskoczyć na drinka. – zaproponowałem wpatrując się w jeden odległy, szklany budynek. Zastanawiałem się na co ona teraz patrzy, panikując i zastanawiając się, jak nie dopuścić do naszego spotkania sam na sam.

- Ty nie pijesz.

Pomyślałem o wczorajszym alkoholu. Cóż, skoro złamałem już swoją zasadę odnośnie picia, równie dobrze mogłem zrobić to drugi raz.

- Mogę zrobić wyjątek. Albo wypić coś bezalkoholowego. Może być kolacja, przybranie na wadze mi się przyda.

Skończyły się jej wszystkie możliwe wymówki. Słyszałem, jak idzie gdzieś z telefonem.

- No dobrze. – powiedziała ciszej, z drobnym westchnieniem. – O dwudziestej w OXO. Wiesz, tam na wieży OXO jest Tower Bar. Kojarzysz gdzie to jest?

Nie miałem pojęcia gdzie znajduje się ten bar, ale przytaknąłem. Mógłbym pojechać nawet na drugi koniec świata, byle się z nią spotkać.

- Do zobaczenia. – rzuciłem z uśmiechem, ale ona już odłożyła słuchawkę.

Powinienem odpuścić. Nie przyjść. Znienawidziłaby mnie, wzięła za tego kłamcę i oszusta, za którego mnie miała. Żyła by sobie szczęśliwie z Sebastianem, za parę lat może zobaczyłbym ich gdzieś z dziećmi, byłaby wesoła i całkowicie wyparłaby mnie już ze swojej pamięci, a widząc gdzieś moje zdjęcia czy słysząc piosenki, przechodziłaby obojętnie.

Może i byłem totalnym egoistą, patrzyłem tylko na to, co dobre dla mnie. Ale nie potrafiłem tego zrobić. Po tym jak dotknęła wczoraj mojej dłoni i spojrzała na mnie swoimi zielonkawymi oczami z uczuciem zrozumiałem to – ona nie zapomniała. Ten rok rozłąki nic nie zmienił. Czekała, aż zrobię ruch. Musiałem działać, zanim będzie za późno.