Rozdział 45 – Are You Lost?

                Pukanie do drzwi mojego pokoju nie ustępowało. Nie miałam ani siły, ani ochoty ich otwierać. Leżałam pod kołdrą w hotelowym łóżku, a moja głowa spoczywała na mokrej od łez poduszce. Wpatrywałam się tępo w test ciążowy leżący na stoliku i wciąż miałam nadzieję, że to nieprawda. Wiedziałam jednak, że oszukiwałam sama siebie. Trzeci test z rzędu nie mógł kłamać, a przynajmniej nie powinien. Z jakiejkolwiek perspektywy by na to nie spojrzeć, szanse by wynik okazał się nieprawidłowy były znikome.

                - Nie jestem głodna! – wrzasnęłam. W końcu Daniella odmaszerowała od drzwi.

                Wyszłam z pokoju dopiero późnym wieczorem, sama nie wiedziałam po co. Właścicielka pensjonatu przymusiła mnie do zjedzenia kolacji, na którą nie miałam nawet ochoty. Zarówno ona, jak i jej córka domyśliły się, co mi dolega. Były jednak na tyle wyrozumiałe, że nie zadawały żadnych pytań, a ja sama nie miałam ochoty nic im opowiadać. Zresztą i tak nie było się czym chwalić.

                Następnego dnia postanowiłam się wymeldować. Daniella wraz z matką nie potrafiły się ze mną pożegnać – co rusz mnie przytulały, pocieszały i zapraszały ponownie. Obiecałam im, że jeszcze tu wrócę.

xxx

                Po dotarciu do Londynu zdecydowałam spać u Rebeki. Oczywiście nie miała nic przeciwko, ale zaczęła zadawać mnóstwo pytań. Chciała wiedzieć gdzie dokładnie byłam,  co robiłam, do jakich wniosków doszłam… Starałam się odpowiadać najbardziej wymijająco, jak tylko potrafiłam, cały czas zaprzątając swoje myśli innym problemem, którym póki co postanowiłam się nie dzielić. To nie ona powinna wiedzieć o ciąży jako pierwsza.

                W końcu dała mi spokój i pozwoliła zasnąć. Z samego rana poszłam do lekarza by upewnić się, że na pewno nie zostałam oszukana przez testy. Nie zostałam, wszystko się potwierdziło. Szósty tydzień. Najgorsze było to, że i tak nie byłam przez to w stanie stwierdzić, kto jest ojcem. Sama byłam sobie winna.

                Gdy wróciłam Rebecca zaczęła opowiadać mi, co się działo podczas mojego pobytu w Irlandii. Powiedziała, że moi rodzice odchodzili od zmysłów zastanawiając się, gdzie jestem. Nie powiedziała im nic o moim romansie, udawała przed nimi, że nic nie wie. Wiedziałam, że moja matka jej nie uwierzyła, ale i tak nie mogła zmusić swojej siostrzenicy do mówienia. Faktycznie, miałam od niej mnóstwo wiadomości głosowych i nieodebranych połączeń.

                - Jared tu był. Pytał o ciebie. Sebastian też przychodził myśląc, że nie wyjechałaś tylko zaszyłaś się u mnie. – zdradziła mi moja kuzynka, kiedy siedziałyśmy na kanapie pijąc herbatę. Przyjrzała mi się badawczo a ja modliłam się, by znów nie mieć mdłości. – Wyglądasz mizernie. Naprawdę powinnaś coś zrobić z tą całą sytuacją, bo cię przytłacza.

                Och, dużo rzeczy mnie teraz przytłaczało. Zdecydowanie za dużo.

                Cokolwiek by się nie działo, nie zamierzałam postąpić tak samo jak Rebecca gdy dowiedziała się, że jest w ciąży. Chociaż również nie miałam tego w planach, a wręcz ciąża je krzyżowała, to nigdy nie przeszło mi na myśl, by zabić własne dziecko. W tym momencie nie liczyło się dla mnie, czyje jest. Oczywiście obawiałam się, jak będzie wyglądać teraz moje życie, które bezwątpienia miało się całkowicie zmienić.

                - Jared jest wciąż u Bena? – zapytałam będąc myślami gdzie indziej.

                - Nie. – odpowiedziała Becky i spuściła głowę. Wiedziałam już, że coś nie gra.

                - W hotelu?

                Rebecca spojrzała na mnie pochmurnie.

                - Lea, on wyjechał do Los Angeles. – poczułam się, jakbym dostała pięścią w brzuch. – Powiedział, że musi teraz pomyśleć o zespole, a nie tylko o sobie. Nie wiedział, kiedy wrócisz i stwierdził, że nie może czekać w nieskończoność… Kazał ci przekazać, że nagrał ci wiadomość na skrzynkę.

                Natychmiast wstałam i chwyciłam za komórkę. Poszłam do mojego starego pokoju, w którym wciąż stały moje stare meble, tyle że puste. Stanęłam pod oknem i odsłoniłam rolety. Zaczęłam spoglądać na rzędy szeregowych domów i niepewnie weszłam w moją skrzynkę. Faktycznie, była tam jedna wiadomość głosowa od Jareda. Kliknęłam w nią i zamknęłam oczy, by móc lepiej wsłuchać się w jego głos. Na początku słychać było jedynie jego nierównomierny oddech. Później głośne westchnięcie, po którym zaczął mówić smutnym głosem.

                - Leanne… - sposób, w jaki wymawiał moje imię sprawiał, że po policzkach ciekły mi już łzy. Tak bardzo chciałam, by teraz tu był. – Wiem, że potrzebujesz czasu. Ja chyba też go potrzebuję. – znów długa pauza. – Powinnaś wszystko sobie na spokojnie poukładać, a w mojej obecności to nie do końca wychodzi. Rebecca powiedziała mi, że Sebastian już o nas wie, ale jest gotów ci wybaczyć. Rozumiem, że chciałaś uciec od nas obu i przemyśleć to wszystko. Ale Lea, ja nie mogę tyle czekać. Nie mogę wiecznie zachowywać się jak dupek i stawiać wszystkiego na głowie myśląc tylko o sobie, o nas… Też muszę zająć się pewnymi sprawami i nie mogę tego zrobić w Londynie. Obiecuję ci, że kiedy tylko się z nimi uporam, wrócę. Ale zrobię to tylko wtedy, gdy mnie o to poprosisz. Muszę wiedzieć, że mam do czego wracać. Mam nadzieję, że będę miał po co wrócić. – westchnięcie i cisza. – Mam teraz dużo zobowiązań związanych z filmem, firmami i zespołem, dlatego nie wiem, kiedy to wszystko załatwię. Jeśli jednak będziesz chciała porozmawiać czy cokolwiek, zadzwoń. Kocham cię i tęsknię.

                Wypuściłam telefon z ręki i głośno upadł na drewnianą podłogę. Na ekranie pojawiła się pajęczyna, ale nie zwróciłam na to zbytniej uwagi. Przeklinałam się w duchu, że wyjechałam do tej cholernej Irlandii. Byłam strasznie naiwna jeśli myślałam, że Jared będzie czekał pod drzwiami na mój powrót.

                Chciałam do niego zadzwonić od razu i błagać, by wrócił. Wiedziałam jednak, że nawet jeśli by to zrobił, to byłabym okropnie podła. Miał prawo zająć się własnymi sprawami, które zostawił niedokończone gdy go tu ściągnęłam. Najgorsza była jednak niepewność. Nie wiedziałam, kiedy wróci. On też tego nie wiedział. Bałam się, że może to potrwać miesiąc, dwa, a może nawet dwanaście, co w obecnej sytuacji było, lekko mówiąc, kłopotliwe. Nie mogłam przecież powiedzieć mu, że jestem w ciąży przez telefon. Dodając przy tym, że nie wiem czy to jego dziecko. Jeszcze gorszym rozwiązaniem wydawało się milczenie i udawanie, iż nic się nie stało, a gdy przyjedzie powitać go z ciążowym brzuchem lub jeszcze lepiej – z urodzonym dzieckiem.

                Zaczęłam się zastanawiać, jak w ogóle mu to powiedzieć. Wiedziałam, że muszę to w końcu zrobić. Sebastian mimo wszystko też powinien wiedzieć. Nie chciałam ich łaski, nie musieli się mną nawet opiekować – pragnęłam tylko ich o tym powiadomić, choć była to strasznie trudna sytuacja. Oczywistą rzeczą było, że jeden z nich nie jest ojcem. Nie chciałam żadnemu z nich robić nadziei, a potem zdeptać jego planów dotyczących potomka. Nawet jeśli byłoby to dziecko Sebastiana a Jared zdecydowałby się je zaakceptować i być ze mną, to i tak by go to podłamało. W odwrotnej sytuacji byłoby dokładnie tak samo.

                Podniosłam telefon i nie zważając na zbity wyświetlacz, wybrałam numer Jareda. Odebrał po trzech sygnałach.

                - Cześć. – powiedziałam korcąc się w myślach za własną głupotę. Tylko na tyle potrafiłam się zdobyć.

                - Cześć. – odpowiedział trochę żywiej niż ja, ale wydawał się mieć zatroskany głos. – Wróciłaś już z…

                No tak. Nie wiedział, dokąd pojechałam.

                - …Z Irlandii. – dokończyłam. – Tak, wróciłam.

                „Przejdź do rzeczy” powtarzałam sobie, ale jakoś nie mogłam tego planu wcielić w życie.

                - Um… Pomógł ci ten wyjazd?

                Nie, jeszcze bardziej namieszał mi w głowie i życiu, pomyślałam.

                - Nie dzwonię żeby rozmawiać o wyjeździe. – powiedziałam pochopnie i się zawahałam.

                - A po co? – ponaglił mnie.

                Wzięłam głęboki oddech.

                 - Chciałam zapytać, kiedy wracasz. Potrzebuję cię, zwłaszcza teraz.

                Ostatnie zdanie nieoczekiwanie wymknęło się z moich ust zanim zdążyłam pomyśleć, co chcę powiedzieć.

                - Nie wiem, Leanne. Chciałbym jak najszybciej, ale póki co się na to nie zapowiada. Za to ty możesz przyjechać tutaj. – powiedział głosem pełnym nadziei.

                - Nie mogę. Mam studia, pracę. – właściwie nie wiedziałam, czy będąc w ciąży nie będę zmuszona ich rzucić. Póki co jednak postanowiłam się tym nie zamartwiać.  Były ważniejsze sprawy.

                - No tak, racja. – odparł z rezygnacją. – Może to nawet lepiej, że jesteśmy tak daleko… Masz przynajmniej czas żeby wszystko poskładać do kupy. Zdecydowałaś już, co z Sebastianem?

                Jego pytanie mnie zdziwiło.

                - Nie dzwoniłabym, gdybym chciała z nim być. Nie mówiłabym, żebyś wrócił i że cię potrzebuję. Mój związek z Sebastianem jest już skończony. Zresztą od kiedy się pojawiłeś był już praktycznie fikcją.

                Myślałam, że go to ucieszy. On jednak wydawał się być przygnębiony i nie do końca zadowolony z mojej decyzji. Zaczęłam się martwić i zniecierpliwiona czekałam na jego odpowiedź. Po długiej ciszy postanowiłam się odezwać.

                - Nie jesteś szczęśliwy z tego powodu. – stwierdziłam ze smutkiem.

                - Nie o to chodzi. – sprostował. – Po prostu dołuje mnie to, że nie mogę teraz być przy tobie. Teraz, kiedy moglibyśmy być razem, ja jestem tutaj, na innym kontynencie i nie ma szans, bym w najbliższym czasie się stąd wyrwał. Musiałbym mieć naprawdę dobrą wymówkę, żeby Shannon i Tomo mi odpuścili i pozwolili polecieć do Londynu. – zażartował.

                Miałam dwa wyjścia – dać mu bardzo dobrą wymówkę, dla której miałby rzucić wszystko i znaleźć się w Anglii, albo milczeć i pozwolić Jaredowi pozałatwiać swoje sprawy. Normalnie postawiłabym na to drugie i cierpliwie czekała, aż do mnie wróci. Jednakże w mojej sytuacji bardziej rozsądna wydawała się pierwsza opcja. Nie chciałam robić mu problemów i rozumiałam, że też ma pracę i swoje obowiązki, którymi powinien się zająć, ale w zaistniałych okolicznościach ważniejsze wydawało się dla mnie to, że jest pięćdziesiąt procent szans na to, iż za dziewięć miesięcy na świecie pojawi się jego dziecko.

                - Czy moja ciąża będzie dla nich wystarczającą wymówką?