Rozdział 43 – Do You Really Want Me?

                Byłam już niemalże ubrana, pozostało mi tylko zapiąć guziki koszuli. Stałam pod wielkim oknem i wpatrywałam się w różnorodne budynki, które znajdowały się o wiele niżej niż piętro, na którym byłam. Sznur samochodów ciągnął się bez końca, gdyż o tej godzinie zazwyczaj wszyscy wracali bądź jechali do pracy. Jared stanął za mną i oderwał moje ręce od guzików, splatając swoje palce z moimi. Zamknęłam oczy i skupiłam się na jego dotyku, oddechu za uchem i krótkim, delikatnym pocałunkom w szyję.

                - Dlaczego jesteś taka smutna? – zapytał, jakby to nie było oczywiste.

                - Przecież wiesz. – odparłam wciąż nie otwierając oczu.

                Jared obrócił mnie w swoją stronę i patrzyłam teraz na jego zatroskaną twarz.

                - Chyba znamy rozwiązanie tego problemu. – powiedział z przekonaniem, a ja westchnęłam.

                - Szkoda tylko, że jest niewykonalne. – odpowiedziałam i oparłam głowę na jego klatce piersiowej, wciąż niekompletnie ubrana. Objął mnie ramieniem i głęboko westchnął.

                - Po prostu go zostaw… bądź ze mną. – zaczynało mnie denerwować, że Jared powtarzał się jak zdarta płyta. – Sprawę z Shannonem da się rozwiązać. Będę się z nim spotykał sam na sam, nawet go nie zobaczysz. Święta jakoś załatwimy, raz mogę je spędzać z tobą, raz z moją rodziną. Chociaż raz moglibyśmy się zacząć przejmować nami, a nie innymi.

                Zaczęłam brać pod uwagę jego propozycję. Miał sporo racji w tym, że za dużo myślałam o ty, co powiedzą moi rodzice, albo co zrobi Shannon. Wiedziałam, że żaden z nich nie będzie zadowolony z naszej decyzji. Ale jeśli miałam być z nim szczęśliwa, ba, jeśli miałam być w ogóle szczęśliwa, to takie wyjście było najlepsze. Pomyślałam, że może faktycznie Shannon będzie trzymał się na uboczu i dam radę jakoś go unikać przez całe życie.

                - A co jeśli – przykładowo – chcielibyśmy wziąć ślub? Nie chciałbyś mieć obok siebie brata? – zapytałam i spojrzałam mu w oczy. Jared się zaśmiał, widocznie ucieszony, że zaczęłam rozmyślać nad jego założeniem i w dodatku zakładałam możliwość, iż się pobierzemy.

                - Możemy pobrać się w Vegas i nie będziemy mieć takich problemów. Jezu, Leanne, czy naprawdę dla jednego dnia w życiu warto poświęcić nas? Wolisz wyjść za kogoś, kogo nie kochasz, ale mieć piękny ślub z całą rodziną?

                Oczywiście, jak większość kobiet na świecie marzyłam o idealnym dniu zaślubin. Już jako mała dziewczynka wyobrażałam sobie ślub jak z bajki, koniecznie z mężczyzną moich marzeń. I teraz stanęłam przed wyborem – mieć wymarzony ślub z niewymarzonym mężczyzną, czy kameralny, niewymarzony ślub z wymarzonym mężczyzną? Szybko stwierdziłam, że w życiu są ważniejsze rzeczy niż piękna biała suknia i olbrzymia sala weselna z mnóstwem dekoracji.

                - Masz rację. – odparłam. – Ale daj mi pomyśleć. Nie mogę się skupić, kiedy jesteś obok. Odbierasz mi cały zdrowy rozsądek.

                Jared uśmiechnął się szeroko. Wiedziałam, że spodziewał się innej reakcji i zaskoczyłam go tym, iż faktycznie zakładam możliwość zostawienia Sebastiana dla niego. Zaczęliśmy się całować, kiedy usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Natychmiast zapięłam guziki koszuli i poprawiłam roztargane włosy, po czym usiadłam na krześle naprzeciwko biurka, które przysunęłam z drugiego końca gabinetu. Chciałam by chociaż wyglądało, że jestem tu tylko gościem na rozmowie.

                Jared odkluczył drzwi i je otworzył, wciąż zadowolony. Kiedy jednak zobaczył, kto próbował dostać się do środka, jego mina zrzedła. Podniosłam się z krzesła, ponieważ zasłaniał mi widok. Gdy w końcu udało mi się ujrzeć twarz gościa, natychmiast zamarłam i automatycznie miałam ochotę wyjść.

                Shannon obejrzał się niepewnie, a mi nie potrafił nawet spojrzeć w oczy. Wszedł do środka niechętnie wpuszczony przez Jareda i gdy zamknął za sobą drzwi, nastała grobowa cisza. Jeszcze przed chwilą miałam nadzieję go nigdy nie zobaczyć, teraz jednak się obudziłam i uświadomiłam sobie, że to od początku było niemożliwe. Jared przyglądał mi się z przepraszającym wyrazem twarzy, ale nic już nie mogło mnie uspokoić.

                By nie wybuchnąć płaczem lub gniewem, chwyciłam za torbę leżącą przy biurku i nie patrząc na żadnego z nich ruszyłam do drzwi.

                - Leanne… - rzucił Shannon, a ja natychmiast stanęłam przed nim.

Spojrzałam mu w oczy i zobaczyłam w nich skruchę, ale nie za bardzo mnie to wzruszyło. Wpatrywałam się w niego twardo, z zaciśniętymi pięściami, a Jared patrzył na to wszystko ze smutkiem. Nie dziwiłam się, że ta sytuacja go przytłacza. Stał teraz między młotem a kowadłem, pomiędzy jednymi z najważniejszych ludzi w jego życiu i nie potrafił nic zrobić.

- Nie przepraszaj. To nic nie zmieni. – odparłam jak najdelikatniej potrafiłam.

- Spróbuj chociaż raz postawić się w mojej sytuacji. Przecież wiesz, że ja nie chciałem… - mówił łamiącym się głosem, jakby opowiadał o zdarzeniu, które miało miejsce wczoraj. Nikt nie byłby w stanie w pełni go zrozumieć, chyba że ktoś, kto zrobił podobną rzecz. Ale ktoś taki jak ja nigdy nie umiałby mu wybaczyć.

- A ty w mojej. – odpowiedziałam krótko, nie mając ochoty znów tego słuchać. Mógłby całymi dniami opowiadać mi, jak bardzo ją kochał i jak tego żałuje. Ale to nie zwróciłoby jej życia, nie zmieniłoby niczego. Także mojego nastawienia do jego osoby. – Cześć.

Niemalże potrąciłam go w drzwiach. Zatrzasnęłam je za sobą i zaczęłam płakać na korytarzu. Jared dogonił mnie i chwycił za nadgarstek.

- Proszę, zastanów się nad tym. Naprawdę nie wiedziałem, że Shannon dziś przyjdzie. Obiecuję, że już nigdy się to nie powtórzy. – Jared patrzył na mnie równie zrozpaczony jak ja.

- Nie składaj obietnic, których nigdy nie będziesz w stanie dotrzymać.

Tym razem mnie nie zatrzymał. Wiedział, że to nic nie da.

Spędziłam w aucie jakieś dwadzieścia minut, żeby się uspokoić. Wcześniej jeszcze przekonywałam sama siebie, że nawet gdy zobaczę gdzieś Shannona to będę w stanie go ignorować, traktować jak powietrze. Teraz było już jasne, że to niemożliwe. Wystarczyło jedno spojrzenie w jego oczy by widzieć moją siostrę i przypomnieć sobie, jak leżała bezwładnie na chodniku niedaleko naszego domu. Widziałam twarz mojej matki, bladą i zapłakaną, gdy się nad nią nachylała w nadziei, że jeszcze żyje. Kiedy ratownicy zapięli czarny worek, nie miała już wątpliwości. Została jej tylko jedna córka.

Moja matka myślała już pewnie, że po tym strasznym zdarzeniu nie spotka ją już nic gorszego. Wtedy ja zaprosiłam ją na Święto Dziękczynienia, gdzie przedstawiłam jej swojego chłopaka i jego brata. Teraz mogłam ją zrozumieć, dlaczego natychmiast się zdenerwowała na widok Shannona. I tak po tym wszystkim byłam zaskoczona, że nie potraktowała go o wiele ostrzej. Zawsze była jednak opanowana, a przynajmniej się starała taka być.

Wróciłam do pustego domu. Próbowałam skupić się na jednej rzeczy, by zapomnieć o dzisiejszym dniu. Zaczęłam przygotowywać jedzenie, ale szybko skończyło się na tym, że przecięłam sobie rękę. Strużka krwi popłynęła po marmurowym blacie, a ja wpatrywałam się w nią jak zaczarowana. Nawet ból nie był w stanie odwrócić mojej uwagi od przemyśleń. W końcu jednak się ocknęłam i przemyłam ranę zimną wodą. Przykleiłam plaster wzdłuż wnętrza dłoni i usiadłam na krześle w jadalni. Wpatrywałam się bezsensu w przestrzeń, zachowując się jak chora psychicznie. Może z tego wszystkiego faktycznie zaczęłam tracić zmysły.

Starałam się wymyślić jakieś rozwiązanie, ale mogłabym przesiedzieć całe życie przy tym stole i nie doszłabym do niczego nowego. Ten kto powiedział, że da się rozwiązać każdy problem, był albo głupcem, albo nigdy nikogo nie kochał. Pomyślałam, że prędzej jakiś genialny naukowiec wymyśli lek na raka, niż my będziemy razem, bez żadnych przeszkód.

Do głowy przyszła mi dziwna myśl, tak straszna, że aż sama się przeraziłam jak w ogóle mogłam o tym pomyśleć. Gdyby Shannon nie istniał, gdyby umarł… wszystko byłoby łatwiejsze. Oczywiście nie życzyłam mu śmierci. Nawet w obliczu tego, co zrobił, nie zasłużył na nią. Podejrzewałam jednak, że wolałby być martwy, niż żyć z tak ogromnym poczuciem winy. Musiał być naprawdę silny, skoro ze sobą nie skończył.

- Już jestem! – wrzasnął Sebastian wesoło, ale jego mina zrzedła, gdy wszedł do jadalni.

Byłam tak nieprzytomna, że zupełnie zignorowałam jego obecność. Wciąż miałam utkwiony wzrok w jednym punkcie, a plaster na mojej dłoni był cały czerwony. Sebastian podbiegł do mnie i usiadł na krześle obok, chwytając mnie za ramiona. Potrząsnął mną lekko, przez co trochę oprzytomniałam. Spojrzałam na niego mętnym wzrokiem, a on przyglądał mi się zaniepokojony i zmartwiony.

- Co się stało?

- Nic. – odparłam cicho, chociaż wiedziałam, że zasługiwał na lepsze wytłumaczenie.

Sebastian wciąż siedząc, oparł ręce o stół i przyglądał mi się inaczej niż przed chwilą. Był bardziej poważny i zasmucony.

- Chyba wiem co chcesz mi powiedzieć. –rzucił nagle, a ja aż ściągnęłam brwi z zaskoczenia. Nie wiedziałam, do czego zmierza.

- O czym ty mówisz? – zapytałam nieco zagubiona.

- Leanne, skończ już z tą szopką i przestań ze mnie robić idiotę. – potarł dłonią o czoło, a następnie odrzucił mokre od deszczu kosmyki jasnych włosów do tyłu. Patrzył na mnie dużymi, nieprzeniknionymi oczyma, a moje serce zaczęło bić jakby wypchnięto mnie z dwudziestego piętra. Wciąż jednak miałam nadzieję, że to jakaś pomyłka i mówi o czymś innym.

- Ale… - zaczęłam, jednakże język utknął mi w gardle.

- Nie jestem taki głupi, jak myślałaś. Poza tym nie umiesz kłamać. – odparł spokojnie, przyglądając się mojej twarzy. Miał rację, byłam kiepskim kłamcą, dlatego nie było sensu tego dalej ciągnąć.

- Od kiedy wiesz? – zapytałam patrząc na swoje dłonie. Nie potrafiłam mu już spojrzeć w oczy.

- Od kiedy rzekomo wyszłaś z Amber do OXO. Ryan zadzwonił do mnie i powiedział, że widział cię w barze z jakimś facetem i wyszłaś z nim trzymając się za ręce. Gdy go opisał, nie miałem już wątpliwości o kim mówi. – Ryan był kumplem Sebastiana, także grafikiem. Poznałam go na jednym z moich wernisaży, dlatego dobrze wiedział, jak wyglądam. – Na początku pomyślałem, że może mu się przewidziało. Postanowiłem to jednak sprawdzić. Poszedłem do pracy. Wróciłem wieczorem, a ciebie nie było całą noc. Nad ranem wyszedłem wypić kawę na mieście. Kiedy przyszedłem do domu udawałem, że dopiero co wróciłem z pracy. Powiedziałaś, że nocowałaś tutaj. To tylko potwierdziło moje przypuszczenia. Czekałem tylko, aż się przyznasz.

Poczułam się tak, jakby ktoś uderzył mnie obuchem w brzuch i nie mogłabym złapać powietrza. Znów zaczęłam płakać, czując się podle z tym, co zrobiłam. Wcześniej pewnie poczułabym ulgę, gdyby Sebastian ze mną zerwał, bo byłby to pretekst, by być z Jaredem. Jednakże po dzisiejszych wydarzeniach miałam już mętlik w głowie i zaczęłam godzić się z myślą, że oto właśnie zostałam całkiem sama. Może tak byłoby najlepiej. Jedyną osobą, która miałaby przeze mnie skomplikowane życie, byłabym ja.

- Przepraszam. Nie chciałam cię skrzywdzić. – tylko na takie słowa potrafiłam się zdobyć. Wiedziałam jednak, że będzie zupełnie tak, jak z przeprosinami Shannona – nic nie zmieniały.

Spojrzałam na Sebastiana. Wciąż był twardy i opanowany, co tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że powinnam natychmiast pójść na górę i spakować swoje rzeczy. Zaczęłam zastanawiać się, czy wrócić do Rebeki czy może nocować u rodziców. Nie chciałam tłumaczyć się mamie, dlaczego zerwaliśmy. Chociaż może od razu by się domyśliła po tym, jak się przejęzyczyłam i zamiast imienia narzeczonego użyłam imienia kochanka.

- Wiem. – odparł. – Zastanawia mnie tylko dlaczego to zrobiłaś.

Odpowiedź była prostsza, niż podejrzewał.

- Bo go kocham.

Sebastian parsknął i znów nerwowo przygryzł wargę.

- A kiedykolwiek kochałaś mnie?

- Zawsze cię kochałam. Ale nie w taki sposób, jak jego. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

Sebastian wstał z krzesła i zaczął przechadzać się po jadalni połączonej z kuchnią.

- Dlaczego mnie po prostu nie zostawiłaś? Mogłaś przecież do niego wrócić.

- Nie wrócę do niego. To od początku było niemożliwe, dlatego tego nie zrobiłam. – wiedziałam, że nic z tego nie rozumiał. Jednakże jedną z jego największych zalet było to, że nigdy nie wnikał w coś, czego ktoś nie chciał wyjaśniać. Po prostu zostawiał to i brnął dalej, omijając to jak jakiś nieważny szczegół.

- To co z tym zrobimy? – zapytał jak gdyby nigdy nic, zatrzymując się przy stole i patrząc na mnie z góry. Po chwili jednak znów usiadł naprzeciwko.

- Chyba nie pozostaje mi nic innego, jak zrobić to. – powiedziałam i zdjęłam piękny zaręczynowy pierścionek z palca. Odłożyłam go na szklany stół i przesunęłam w jego stronę.

Sebastian zrobił coś nieoczekiwanego. Położył swoją rękę na mojej i tym samym sprawił, że wciąż trzymałam pierścionek.

- Możemy rozwiązać to inaczej. – powiedział, patrząc mi w głęboko w oczy. – Zerwiesz z nim wszelkie kontakty. Nie będziesz nawet jego przyjaciółką, znajomą. Zupełnie jakby nie istniał. Nigdy więcej o nim nie wspomnisz, nie pomyślisz. Powiesz mu ostateczne do widzenia, a my pobierzemy się i zapomnimy, że kiedykolwiek był w naszym życiu.

Otworzyłam usta ze zdumienia. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Patrzyłam w jego oczy, które niemalże tonęły w nadziei i miłości, której nigdy nie będę w stanie odwzajemnić. Jedno było jednak pewne – miałam do wyboru to, albo nic. 

_____________________________________________________________________________________________

Znów dziękuję demon pox za "popchnięcie" mnie do napisania tego rozdziału. 

No i przepraszam za jego klimat, ale trochę mój humor zaczyna się udzielać w moich ff. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie.