Rozdział 41 – You’re Killing Me

                - „Dlaczego nie”?! – powtórzyłam bezmyślnie. Byłam w szoku, nie mogłam pojąć jak Jared mógł zaproponować mi coś takiego, postawić mnie w takiej sytuacji. – Pomyślałeś w tym wszystkim o mnie? Jak będę się czuć wracając do domu i udając przed Sebastianem, że wszystko jest w porządku?

                Kłóciliśmy się na środku ulicy, ale nikt nie zwracał na nas zbytniej uwagi. Pomyślałam jednak, że to tylko kwestia czasu, aż ktoś go rozpozna i to uwieczni. Znaleźliśmy się więc w jednym ze ślepych zaułków między restauracją, a jakimś budynkiem. Jared patrzył na mnie wciąż tym samym wzrokiem, pełnym nadziei i wiary w to, że się zgodzę. Nie znosiłam tego spojrzenia, ponieważ strasznie ciężko było mi wtedy myśleć racjonalnie i mu odmówić.

                - No to go zostaw i bądź ze mną. – odparł jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.

                - Docierają do ciebie moje słowa? Nie mogę z tobą być.

                - W takim razie zgódź się na moją propozycję. Oficjalnie nie będziemy razem, ale nieoficjalnie już tak.

                Wyobraziłam sobie nasz układ. Zaczęłam się zastanawiać, jakbym się czuła, gdyby i Jared miał znaleźć sobie jakąś partnerkę, a ja miałabym być jego kochanką.

                - I co? Nie będzie ci przeszkadzało, że jestem z kimś innym?

                Jared spojrzał na mnie niepewnie. Wiedziałam, że w głębi duszy zdawał sobie sprawę, jak podle będzie się czuł. Na pewno już teraz wiele razy myślał o tym, jak inny facet spędza ze mną swoje życie. Ale musiał być we mnie naprawdę zakochany, skoro postanowił to zbagatelizować.

                - Będzie. Ale jeszcze gorsze jest patrzenie na ciebie z nim, podczas gdy ja nie mogę nic zrobić.

                Próbowałam postawić się w jego sytuacji i nawet nie mogłam sobie tego wyobrazić.

                - Ale ja nie dam rady, kiedy ty znajdziesz sobie inną, a ja będę tą drugą. Przykro mi, ale to nie zda egzaminu.

                Jared chwycił mnie za zmarzniętą rękę, a ja aż się wzdrygnęłam na sam jego dotyk. Spojrzał na mnie oczami równie mroźnymi jak sople lodu i wiedziałam, że zrobi wszystko, bym się zgodziła.

                - Nigdy nie znajdę sobie innej. Chcę tylko ciebie. Nawet jeśli to ja do końca życia miałbym być tym drugim. – powiedział z przekonaniem, a ja poczułam się jeszcze gorzej myśląc, że zniszczę mu życie swoją zgodą. - Jeśli masz wyrzuty sumienia to zerwij z Sebastianem.

Ja mogłam mieć narzeczonego, może w przyszłości męża, który dawałby mi choć pozory szczęścia. On chciał zostać samotny, jedynie czasami pocieszany moją obecnością. Wiele razy przekonywałam się, że lubi dzieci. Był gotów zrezygnować z żony, która by mu je dała. Obydwoje wiedzieliśmy, że moje zerwanie z Sebastianem nic nie zmieni. Wtedy i ja zostałabym nieszczęśliwą panną, która niezobowiązująco spotykałaby się z Jaredem. Może na jakiś czas by to wystarczyło, ale kiedy przyszedłby czas świąt czy wakacji, chciałabym je spędzać z nim, a nie mogłabym tego zrobić.

- To nic nie da. Obydwoje będziemy wolni i spędzimy życie na ciągłym oszukiwaniu się, że jest dobrze.

- Leanne, proszę cię, chociaż spróbujmy. Daj mi tydzień. Spotykajmy się codziennie, zobaczymy jak to wyjdzie. I tak go już zdradziłaś.

- Raz. A nie siedem razy. No, właściwie osiem licząc ostatni.

Jared się zaśmiał, czym całkowicie zbił mnie z tropu. Objął mnie w pasie i przyparł do ściany. Wiedziałam, że jeśli tylko będę chciała, to mnie puści. Ale jak zwykle moja asertywność w jego obecności całkowicie zanikała. Zwłaszcza, gdy widziałam w jego oczach pożądanie i sprawiał, że traciłam zdrowy rozsądek.

- Jared, ja… my… - mówiłam łamiącym się głosem, a on zbliżał swoją twarz do mojej. Co za dupek, pomyślałam. Dokładnie wiedział, jak na mnie działa i nie wahał się ani chwili, by to wykorzystać.

- Zaczynamy od dzisiaj czy od jutra? – wyszeptał mi do ucha, muskając ustami moją szyję.

Próbowałam pozbierać myśli, ale on nieustannie mi to utrudniał.

- Dzisiaj. – jęknęłam, wplątując palce w jego włosy. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że wybiegł za mną z restauracji tak szybko, iż nawet nie zabrał kurtki i czapki. Miał na sobie tylko szalik w kolorze swoich oczu, którego wcześniej nie ściągnął. Nie wyglądało jednak na to, by w jakikolwiek sposób mu to przeszkadzało.

Prosiłam go, byśmy wrócili do lokalu po jego rzeczy, ale machnął tylko ręką i się zaśmiał. Zatrzymał pierwszą lepszą taksówkę i podał adres jakiegoś hotelu. Ja jednak postanowiłam się wtrącić i poprosiłam taksówkarza o zawiezienie nas do mojego mieszkania. Wiedziałam, jak strasznie będzie to wyglądać, ale nie miałam ochoty na czekanie, aż zameldują nas w hotelu. Poza tym gdyby jacyś fotoreporterzy to zauważyli, wyglądałoby to jednoznacznie.

Oczywiście skończyło się tak, jak to podejrzewałam. W jednej chwili znaleźliśmy się w łóżku, a ja nie myślałam już o niczym innym, tylko o nim. Zupełnie jakby świat dookoła nie istniał. Ale istniał i miał się dobrze, w dodatku mocno dawał nam się we znaki.

Dzwonek domofonu brutalnie wyrwał mnie z jego objęć. Pospiesznie z powrotem ubrałam sweter i ku jego rozczarowaniu powiedziałam, że pójdę otworzyć. Początkowo obawiałam się, że to Sebastian, ale potem uświadomiłam sobie, że nie użyłby dzwonka. Zbiegłam na dół wciąż lekko nieprzytomna i wcisnęłam odpowiedni przycisk na domofonie, jednak nikt nie odpowiadał. Może ktoś się pomylił.

Natychmiast pobiegłam z powrotem do sypialni i niemalże rzuciłam się na Jareda. Wiedziałam, że tak łatwo bym od niego nie odeszła i prędzej czy później poprosiłabym go o spotkanie, na którym zgodziłabym się na jego propozycję. Nie potrafiłam z niego zrezygnować. Cokolwiek złego się między nami działo, on i tak wracał do mnie jak bumerang.

Teraz było inaczej. Przez ciągłe rozłąki pragnęliśmy siebie jeszcze bardziej, zachowywaliśmy się tak, jakby miało to być nasze ostatnie spotkanie i dbaliśmy, by było niezapomniane. Wiedziałam, że i on to czuł. Był zachłanny, chciał pokazać mi, że jestem tylko jego. Jednakże obydwoje wiedzieliśmy, iż to nieprawda, przynajmniej patrząc na to z zewnątrz. Musiał się mną dzielić, ale tak czy inaczej większą część chciał zachować dla siebie. Całował mnie tak, jakby pragnął tym zaznaczyć, które miejsca są tylko jego. Siedziałam w rozkroku na jego kolanach, a on chwycił rąbki mojego swetra i zaczął unosić go do góry.

Kolejny dzwonek. Tym razem do drzwi. Jared głośno westchnął z niezadowolenia, mi także się to nie podobało. Zaczęłam się trząść i obawiać, że wszystko się wyda.

- Nie otwieraj, proszę. – wyszeptał mi do ucha, a jego zimne dłonie dotykały mojej talii.

- To może być coś ważnego…

Postanowiłam udawać, że nic się nie dzieje i znów zejść na dół. Poprawiłam bordowy sweter i niepewnie otworzyłam drzwi.

- No, wreszcie! – wrzasnęła uśmiechnięta brunetka przede mną. Była chudsza, ale też bardziej pogodna. - Co, nie wpuścisz swojej kuzynki do środka?

Przesunęłam się i pozwoliłam Rebece wejść. W myślach błagałam Jareda, by pod żadnym pozorem nie schodził na dół. Wiedziałam jednak, że nie był głupi, poza tym już na schodach słyszałby głos mojej kuzynki.

- Tak, chętnie napiję się kawy. – powiedziała nagle Becky widząc, że stoję osłupiała i zdenerwowana przy drzwiach. Nie potrafiłam się skupić na niczym innym, niż na mężczyźnie w mojej sypialni.

- Przepraszam, już robię. – bąknęłam i ruszyłam do kuchni.

Rebecca oparła się na blacie i obserwowała, jak przygotowuję kawę.

- Jak było w Mediolanie? – zapytałam w końcu, by nie wyglądać na bujającą w obłokach.

- Jest tam pięknie o tej porze roku, ale miałam mało czasu dla siebie. Pracowałam od rana do nocy, raz wybiegi, raz sesje… Ale nie narzekam. Sama wybrałam sobie takie życie i szczerze mówiąc podoba mi się o wiele bardziej, niż praca w biurze.

- Wyglądasz świetnie. – stwierdziłam patrząc na jej pięknie ułożone włosy rozjaśnione delikatnie na końcach. - A ty wyglądasz na nieźle zdenerwowaną. – stwierdziła moja kuzynka patrząc mi na ręce. I ja na nie spojrzałam. Rozlewałam kawę po całym blacie, a ciemna ciecz spływała już po nim na kafelki. – Co jest grane?

Zaczęłam wycierać podłogę i blat, starając się wymyślić coś wiarygodnego. Nie mogłam zrzucić winy na pracę, bo Rebecca dobrze wiedziała, iż nigdy mnie nie stresowała, a nawet jeśli, to rozwiązywałam takie problemy w studio, a nie siedziałam w domu.

- Masz jakieś problemy z Sebastianem? – zapytała zniecierpliwiona, a ja wstałam z kolan i spojrzałam na nią.

- Można tak powiedzieć.

Becky wydawała się być zaintrygowana, ale jednocześnie zaniepokojona.

- Coś zrobił?

- On… za dużo pracuje. – odparłam. Nie chciałam okłamywać mojej kuzynki, ale wiedziałam, że jej niewyparzony język mógł wpędzić mnie w kłopoty.

- Teraz też jest w pracy?

Przytaknęłam. Odwróciłam się do niej plecami, by wytrzeć filiżankę, po której spłynęły smugi kawy. Kiedy znów spojrzałam na Rebekę, trzymała w rękach błękitny szalik. Wiedziałam, że pobladłam, mogłam to niemalże poczuć. Ręce zaczęły mi się jeszcze bardziej trząść, a ona już wiedziała, do kogo należy.

- Znam tylko jedną osobę, która założyłaby tak okropny szalik. – stwierdziła Rebecca i przyjrzała mi się badawczo. – Czy ktoś prócz nas jest w mieszkaniu?

Zaczęłam nerwowo krzyżować ręce i krążyć wokoło. Becky odłożyła szalik i podeszła do mnie, patrząc mi prosto w oczy. Nie potrafiłam jej okłamać, i tak już domyślała się, co jest grane. Po prostu chciała usłyszeć to ode mnie.

- Tak. – odparłam ściszonym głosem.

- O cholera, Leanne… - rzuciła nagle Rebecca i pokręciła głową. – Właśnie nakryłam cię na zdradzie?

                Moja kuzynka wydawała się być rozbawiona. Spodziewałam się, że będzie mnie oskarżać, oceniać… Ona jednak traktowała to jak gorącą plotkę i cieszyło ją, iż to ona jako pierwsza się dowiedziała.

                - Nie. To znaczy…

                - To nie jest pierwszy raz? – zapytała podekscytowana, a ja zaczęłam się rumienić ze wstydu. – Ktoś jeszcze o tym wie?

                - Amber wie, że się spotykamy, ale nic poza tym.

                Entuzjazm Rebeki trochę opadł. Wiedziałam, że nie podobało jej się, iż zaczęłam zwierzać się jej największej rywalce.

                - Amber? Od kiedy jesteście ze sobą tak blisko?

                - Ciebie nie było, a ja potrzebowałam kogoś, kto będzie mnie krył. – odparłam, a moja kuzynka nieco odetchnęła. – Skończmy ten temat, dobrze? I tak jest mi już głupio.

                Ruszyłam z kawami do salonu, a Rebecca popędziła za mną, stukając głośno swoimi obcasami.

                - Jared, chodź! I tak wiem, że tu jesteś! – krzyknęła Rebecca z szerokim uśmiechem, a ja głośno westchnęłam.

                Jared niepewnie zszedł na dół. Spojrzał z zażenowaniem na mojego gościa, a potem na mnie.

                - Cześć, Rebecca. Nie spodziewałem się, że przyjdziesz. – rzucił w jej kierunku.

                - O tobie mogłabym powiedzieć to samo. – stwierdziła wciąż rozbawiona, choć mi i Jaredowi nie było do śmiechu. – Chyba będziemy się znów częściej widywać. W dodatku przez ciebie tak szybko nie zostanę druhną.

                Jared parsknął, a ja miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Cała ta sytuacja była wystarczająco niezręczna, nie mówiąc już o zachowaniu Becky, która tylko pogarszała sprawę swoimi stwierdzeniami.

                - Nie sądzę. – odparł Jared smutno. – A o posadę druhny chyba nie musisz się martwić. Plany raczej się nie zmieniają.

                Rebecca spojrzała na mnie oczekując odpowiedzi, a ja ukryłam twarz w dłoniach. Usłyszałam, że Jared idzie do kuchni, po czym bez słowa wychodzi. Mimowolnie zaczęłam płakać, a mina brunetki zrzedła. Usiadłam na kanapie i całkowicie się załamałam, a Becky zajęła miejsce obok i mnie objęła. Wiedziałam, że szykuje się długa rozmowa, ale w głębi duszy potrzebowałam tego. Ulżyło mi, że w końcu mam z kim porozmawiać o tej sytuacji.

                Gdy zdążyłam się już uspokoić, zadzwonił mój telefon. Mama prosiła, bym ją w końcu odwiedziła, ponieważ od dnia zaręczyn tego nie zrobiłam. Rebecca stwierdziła, że i tak się zasiedziała, więc pojechałam prosto do wynajętego przez moich rodziców mieszkania.

                Drzwi otworzyła mi rozpromieniona matka. Zastanawiałam się, dlaczego jeszcze nie wyjechała. Oczywiście cieszyłam się, że mogłam z nią porozmawiać od czasu do czasu, ale akurat w obecnych okolicznościach nie miałam na to siły. Wiedziałam, że była niezwykle zadowolona z faktu, że nie byłam już z Jaredem, a co więcej – iż miałam zamiar wyjść za mąż za innego mężczyznę. Moja mama nie znała za dobrze Sebastiana i gdybym nigdy nie była z młodszym Leto, zapewne miałaby wątpliwości co do tak szybkich zaręczyn. Teraz jednak kibicowała naszemu związkowi i chciała jak najprędzej zobaczyć mnie na ślubnym kobiercu, bylebym na amen zamknęła moją przeszłość z Jaredem.

                - Opowiadaj, jak tam u ciebie. Jak czujesz się po zaręczynach? – moja mama uśmiechała się od ucha do ucha, widocznie zadowolona tym faktem. Postawiła na stole w kuchni herbatę i moje ulubione maślane ciastka, oczekując na moją opowieść o szczęśliwym życiu z Sebastianem.

                - Jest w porządku, mamo. – odparłam sztucznie się uśmiechając, a ona spojrzała na mnie spode łba. Ojciec miał zaraz wrócić ze sklepu, a ja tylko czekałam, aż przerwie ten krzyżowy ogień pytań. Cały czas zastanawiałam się, co powiem Jaredowi gdy go odwiedzę. Zamierzałam z nim porozmawiać jeszcze dzisiaj i przeprosić za moją kuzynkę.

                - Tylko tyle? Powiedz mi coś więcej.  

                - Wszystko jest po staremu, ale nie narzekam. Jared jest tylko trochę zapracowany, ale to wszystko przez jakiś ważny projekt.

                - Jared? – wydukała moja matka zaskoczona. Dopiero teraz uświadomiłam sobie, jak nietrafnie się przejęzyczyłam.

Wiedziałam, że mama tak szybko nie odpuści i w życiu nie uwierzy, że to była zwykła pomyłka.