Rozdział 27 – The Secret Is Out

                Powrót do rzeczywistości był brutalny. Wróciliśmy późnym wieczorem i zmęczona po podróży od razu położyłam się spać.

Tydzień zleciał jak z bicza strzelił. Widywałam się z Jaredem co drugi dzień, wywołałam nasze zdjęcia z Włoch i wstawiłam do dużej ramki, którą pomógł mi przymocować do ściany. Ani się nie obejrzałam, a był już czwartek. Z tego wszystkiego zupełnie zapomniałam zaprosić Jareda i jego rodzinę na Święto Dziękczynienia, a przypomniało mi się dopiero gdy poszłam na zakupy by kupić indyka i inne potrzebne produkty. Na początku podszedł do tego pomysłu dość sceptycznie, ponieważ nie był pewien co do Constance. Ta jednak nie miała nic przeciwko i zgodziła się przyjść z synami na naszą kolację. Oczywiście nie wspomniałam nic o moich rodzicach, a on nie zapytał kto jeszcze się pojawi prócz rodziców Rebeki, o których akurat mu powiedziałam. Zapewne uznał, że mieszkają za daleko, by specjalnie przyjeżdżać na Święto Dziękczynienia.

Rebecca zaprosiła już wcześniej swoich rodziców. Obydwoje zadeklarowali się przyjechać, chociaż obie zaczęłyśmy się martwić, jak będą się zachowywać. Rozwiedli się parę lat temu, jednakże był to długi proces. Już przed przeprowadzką Rebeki nie byli idealnym małżeństwem, ale ze względu na nią byli ze sobą. Kiedy tylko ich córka opuściła rodzinny dom w Cambridge, wujek Andrew oznajmił ciotce Beth, że ma już nową kobietę i zaraz po rozwodzie zamieszkał z nią w Leeds. Później wziął z nią ślub i wychowywał z nią jej syna Matta oraz córkę Sophie, której Rebecca szczerze nie znosiła. Nigdy nie poznałam Sophie, ale z tego co mówiła mi moja kuzynka była młodsza od niej o rok, zadufana w sobie i wątpliwej urody. Nie byłam jednak do końca przekonana, czy mówi to zgodnie z prawdą, czy po prostu nie mogła znieść nowej sytuacji, w jakiej się znalazła, bo z tego co zauważyłam, to nie lubiła także swojego przyrodniego brata.

Pomimo wszystkich nieporozumień w jej rodzinie, ustaliła z matką, że najbardziej taktowne będzie zaprosić Andrew z jego nową żoną i dziećmi. Tym bardziej zaczęłam się obawiać, że przy stole będzie panować napięta atmosfera, ponadto nie wiedziałam, jak moi rodzice zareagują na rodzinę Leto. Całe to święto mogło wyjść albo świetnie, albo zakończyć się katastrofą.

Godzinę zajęło mi zrobienie zakupów, które poprzedniego dnia skrupulatnie spisywałam na liście z Rebeką. Umówiłyśmy się, że ja zajmę się kuchnią, a ona sprzątaniem, ponieważ miała dzień wolny, była jedynie na uczelni. Ja musiałam wpaść jeszcze na chwilę do pracy, bo Tom miał jakiś problem ze zdjęciami, których było zadziwiająco mało. Okazało się, że przeniosłam część do innego folderu, na szczęście szybko je znaleźliśmy i mogłam wracać już do domu.

Gdy tylko trzasnęłam drzwiami obrzucona zakupami, uderzyła mnie panująca w mieszkaniu cisza. Niepewnie weszłam do salonu, a tam na szyję rzuciła mi się mama. Ojciec uścisnął mnie zaraz po niej i odebrał ode mnie zakupy, po czym zaniósł je do kuchni.

Dopiero teraz zrozumiałam, jak bardzo za nimi tęskniłam. Obydwoje ani trochę się nie zmienili: mama wciąż miała proste blond włosy do ramion, szczupłą sylwetkę i niebieskie oczy, a ojciec nadal był wysoki i miał czarne włosy poprzeplatane widoczną siwizną i piwne tęczówki.

- Tak bardzo za tobą tęskniliśmy, bez ciebie jest w domu strasznie pusto. – powiedziała mama, wciąż mierząc mnie wzrokiem. – Schudłaś. Jak ja cię nie zmuszam do jedzenia, to sama nie zjesz.

Pomimo, że narzekała, byłam szczęśliwa. Brakowało mi jej matczynej troski.

- Nie przesadzaj Isabelle, nasza córeczka jest zawsze piękna. – rzucił do niej ojciec, bo nie lubił, gdy mama traktowała mnie jak małe dziecko.

Oczywiście z mojego gotowania nic nie wyszło, ponieważ mama przejęła kuchnię, a mnie z Rebeką zagoniła do sprzątania i przygotowywania stołu. Zdziwiło mnie, że była niezwykle miła dla swojej siostrzenicy – najwyraźniej była jej wdzięczna, iż przyjęła mnie do siebie.

Rebecca wiedziała, że przyjdzie cała rodzina Leto, ale obiecała, że nie zdradzi nic moim rodzicom. Przeniosłyśmy kanapę i fotele do naszych pokoi, a duży stół pożyczyłyśmy od sąsiadów i ustawiłyśmy z pomocą taty po środku salonu, w ten sposób było dużo miejsca dla gości.

- Co tu tak dużo krzeseł? – zdziwił się ojciec, gdy wszystko ustawiliśmy i naliczył ich aż dwanaście. Spojrzałam na Rebekę, a ta zaczęła wymyślać kłamstwo na poczekaniu.

- Mój tata przyjdzie z Gabrielle, Mattem i Sophie. – powiedziała szybko licząc, że tata nie policzył ich dokładnie. Ten jednak spojrzał na nie i widziałam, że zaczyna je liczyć w głowie.  

- Wzięłyście o trzy za dużo. – spojrzał na nas jakbyśmy nie umiały liczyć.

- Mówiłam wam, że przyjdzie jeszcze mój chłopak.

- I tak zostają dwa dodatkowe miejsca. – wciąż drążył temat.

- Chciałyśmy wziąć już cały komplet od sąsiadów, bo możliwe że przyjdą na deser. – rzuciłam, a tata na szczęście nie brnął w to dalej i poszedł zajrzeć do kuchni, skąd unosił się zapach ciasta dyniowego.

Rebecca podjechała jeszcze do Portobello po świeże kwiaty. Przywiozła dwa spore bukiety złożone z herbacianych róż i ustawiłyśmy je na środku stołu, po dwóch stronach, a między nimi kilka długich świec. Zastawiłyśmy stół i spojrzawszy na zegar uznałyśmy, że czas się uszykować.

Wykąpałam się, po czym poszłam do pokoju by się przebrać. Wybrałam prostą czarną sukienkę na grubych ramiączkach we wzory w odcieniach ciemnych czerwieni i zieleni oraz wysokie czarne czółenka, a włosy upięłam w luźny kok. Rebecca miała na sobie złotą bluzkę z krótkim rękawem i czarną obcisłą spódniczkę, a jej szpilki były o wiele wyższe od moich. Moja mama przebrała się w ciemną ołówkową spódnicę i białą koszulę, a ojciec w garnitur.

Na godzinę przed planowaną kolacją przyjechała ciotka Beth, a zaraz po niej wujek Andy i jego rodzina. Musiało to być dla nich dziwne, by obchodzić Święto Dziękczynienia, bo matka Rebeki od czasu studiów nie obchodziła tego święta, a wujek Andy jako rodowity Brytyjczyk zapewne nigdy w życiu na żadnym jeszcze nie był. Ciocia miała na sobie jak zwykle trochę za młodzieżowe ubrania do swojego wieku, gdyż jej czarna sukienka powinna być o kilka centymetrów dłuższa. Gabrielle była trochę młodsza od ciotki, miała wiśniowe włosy i była elegancko ubrana. Wujek Andy trochę przytył, ale prócz tego dużo się nie zmienił, może jedynie trochę zsiwiał. Sophie wydawała się być w porządku, nie była może przepiękna, ale też nie aż tak brzydka jak mówiła Rebecca. Włosy koloru ciemny blond miała obcięte w bob i założyła skromną, białą sukienkę. Jej brat bliźniak założył jasnoniebieską koszulę i czarne spodnie. Był średniego wzrostu, miał włosy do ucha takiego samego koloru jak jego siostra i był całkiem przystojny. Przywitali się ze mną miło i Sophie niepewnie powitała Becky, a ta nie chcąc robić ojcu przykrości, uścisnęła jej dłoń, Matta także.

Zanosząc potrawy na stół z mamą i Rebeką, z niecierpliwością co jakiś czas spoglądałam na złoty zegarek na mojej ręce, jeden z tych, które kupił mi Jared. Denerwowałam się, czy przyjdą, obawiając się, iż może w ostatniej chwili zrezygnowali. Jednakże nie martwiłam się tylko o to – bałam się, co nastąpi, kiedy przyjdą i Jared spotka się z moimi rodzicami.

Stół był już w pełni gotowy – na środku stał duży indyk, a w jego towarzystwie placek dyniowy, szarlotka, sos żurawinowy, słodkie ziemniaki, pot pie z fasolą i inne tradycyjne potrawy, które co roku gościły u nas na stole w rodzinnym domu w Bossier City. Zapachy mieszały się ze sobą i unosiły w powietrzu, zachęcając do zajęcia miejsc przy stole.

- Lee to już wszystko, możesz już usiąść. – powiedziała do mnie mama siadając przy stole obok taty i wskazując miejsce obok niego. Pewnie nie spodziewała, że mój chłopak przyjdzie, bo dochodziła już pora kolacji. Usiadłam na wskazanym krześle, a przy mnie zostało jedno puste.

Stół był prostokątny, dlatego przy krótszych bokach stały po dwa krzesła, a wzdłuż dłuższych po cztery. Obok mnie było więc jedno wolne miejsce. Mój tata siedział z brzegu, obok mama, ja i puste miejsce, przy krótszym boku były kolejne dwa puste krzesła, następnie siedział Andrew, Gabrielle, Sophie i Matt, a naprzeciwko pustych miejsc siedziała Rebecca i jej matka. Podejrzewałam, że usiadły tak specjalnie, bo ciocia Beth nie chciała siedzieć zaraz obok mojej mamy.

Ucieszyłam się z powodu wolnego miejsca po mojej lewej stronie, bo mógł tam usiąść Jared, a zaraz obok niego Shannon i Constance, którzy siedzieliby pomiędzy nim a wujkiem Andym. Oszczędziło to jednej niezręcznej sytuacji, a to dawało szansę na miły wieczór.

Kiedy tata miał już wznosić toast, zadzwonił dzwonek do drzwi. Pospiesznie rzuciłam, że otworzę drzwi i musiałam się powstrzymywać, by nie wybiec z salonu. Gdy tylko znalazłam się w korytarzu z dala od spojrzeń, wzięłam głęboki oddech, przygładziłam sukienkę i podeszłam do drzwi.

Jared ubrał się w czarną koszulę i lekko połyskujący czarny garnitur, a włosy zaczesał do tyłu, przez co wyglądał bardziej elegancko. Obawiałam się, że ubierze się zbyt codziennie, ale  na szczęście tego nie zrobił, prawdopodobnie dlatego, iż uprzedziłam go o przybyciu rodziców Rebeki. Shannon również był ubrany odpowiednio do okazji, w białą koszulę i ciemne spodnie. Constance założyła elegancką szarą sukienkę za kolana. Powitałam ich przyjaźnie i zaprosiłam do salonu, najpierw zabierając ich kurtki i wieszając na wieszaku w korytarzu. Kiedy Shannon i jego matka poszli już w stronę salonu, zatrzymałam na chwilę Jareda i pocałowałam go w usta.

- Nie gniewaj się na mnie za to, co zrobiłam. – powiedziałam już  zawczasu, bo później mogło nie być już okazji.

- To znaczy? – zapytał zaskoczony i trochę zaniepokojony.

- Zobaczysz. – powiedziałam i pociągnęłam go za rękę w stronę salonu.

Shannon i Constance zdążyli się już przywitać ze wszystkimi przy stole, jednakże zdziwił mnie cichy pomruk, który przeszedł pomiędzy gośćmi. Mieli dziwne miny widząc nowo przybyłych, ale pomyślałam, że są po prostu zaskoczeni, że pojawił się ktoś jeszcze. Spojrzałam ukradkiem na moich rodziców – obydwoje patrzyli na Constance i Shannona z poważną miną, która nie zwiastowała nic dobrego. Gdy zobaczyli przy moim boku Jareda, ich wyrazy twarzy się nie zmieniły.

- Mamo, tato, to mój chłopak, Jared. – powiedziałam do nich, kiedy wstali. Constance z synem usiedli już przy stole.

- Już się chyba znamy. – odparła mama niezbyt przyjaznym tonem, ale uścisnęła mu rękę. Widziałam, że Jared jest bardzo zestresowany i zapewne myślał teraz, jak mnie ukarać za tą całą niezręczną sytuację.

Zajęliśmy miejsca przy stole. Shannon wyglądał na równie zdenerwowanego, co Jared i wydawało mi się, że zastanawiał się tylko jak stąd uciec. Constance starała udawać się przyjazną, ale widziałam, iż także nie czuła się tu komfortowo.

Zapadła cisza przy stole, która zaczęła się trochę przeciągać.

- Rhys, może wzniesiesz ten toast? – rzucił wujek Andy do mojego ojca, a ten kiwnął głową i wstał z lampką wina.

- Wznieśmy toast za… udaną kolację. – powiedział patrząc na mnie, jakby starał się mi uświadomić, że dzięki mnie może nie być tak miło, jak powinno.

Ciężko było udawać, że wszyscy przy stole się świetnie dogadują i cieszą się z obecności reszty. Ciotka była skłócona z wujkiem, Rebecca nie lubiła swojego przyrodniego rodzeństwa, rodzice byli na mnie źli, bo najwyraźniej Jared nie do końca przypadł im do gustu, on sam wściekał się na mnie, że nie uprzedziłam go o obecności moich rodziców, a co do Shannona i Constance nie miałam pojęcia, jakie mieli nastawienie. Sądziłam, że po tylu latach potrafią wybaczyć mu związek z Genevieve, ale chyba się myliłam.

Rozmowy jakoś się kleiły, gdyż gadaliśmy na neutralne tematy. Wujek pytał się mojej mamie jak tam w Luizjanie, później rozmowa zeszła na pracę. Opowiedziałam trochę o swojej przypadkowej pracy w magazynie, a Rebecca o awansie i próbowaniu swoich sił w modelingu. Gabrielle najwyraźniej chciała włączyć się do dyskusji, dlatego zaczęła mówić o tym, że jej dzieci studiują prawo tak jak ona. Poznali się z wujkiem Andym w pracy, gdyż obydwoje byli prawnikami. Ciocia Beth piła więcej niż wszyscy i wydawało mi się, że gdy tylko nowa żona jej byłego męża się odzywała, ona natychmiast się wyłączała i sięgała po łyk wina.

- A ty czym się zajmujesz, Jared? – zapytała Gabrielle, która najwyraźniej nie wiedziała, kim jest. Jay nie był zaskoczony jej niewiedzą, oderwał się od jedzenia ziemniaków (bo było to jedne z nielicznych dań na stole, które jadł jako wegan) i grzecznie jej odpowiedział.

- Razem z bratem mamy zespół, a ja jeszcze trochę zajmuję się aktorstwem i biznesem. – odparł, a wszyscy spojrzeli na niego. Pomimo, że powinien czuć się przyzwyczajony do bycia w centrum uwagi, w tym towarzystwie czuł się nieswojo.

- Grasz w teatrze? – ciągnęła dalej Gabrielle.

- Nie, w filmach. – odparł, chcąc uciąć rozmowę.

- Rozpoznaję cię, grałeś w tym filmie o narkomanach, prawda? – wypaliła Sophie, a Rebecca spojrzała na nią z poirytowaniem. Jared tylko uprzejmie przytaknął i kontynuował jedzenie.

- A ten zespół… chyba nie jest zbyt popularny? – miałam ochotę dźgnąć Gabrielle widelcem, byle tylko się zamknęła.

- Nie znasz umiaru, prawda? – rzuciła nieprzyjemnie ciotka do partnerki swojego byłego męża. Była już wstawiona, co dodawało jej odwagi i bezpośredniości.

- Nie wiesz co to dobre wychowanie, prawda Elizabeth? – odpyskowała jej Gabrielle, dopiero teraz pokazując swoje drugie oblicze. Spojrzałam na Rebekę, która szeptała coś matce do ucha, po czym wstała i chciała, by poszła razem z nią. Ciotka jednak nie dawała za wygraną.

- Dobre wychowanie? – parsknęła. – Powiedziała ta, która ukradła mi męża!

- Dosyć tego, Beth! – moja mama krzyknęła na siostrę, co jeszcze bardziej wyprowadziło ją z równowagi.

- Chyba czas się zbierać. Dziękujemy za pyszną kolację. – powiedział podenerwowany wujek Andrew i pożegnał się ze mną, a następnie z Rebeccą, po czym wyszedł z Gabrielle, Mattem i Sophie.

- Nie pouczaj mnie Izzy. – odpowiedziała plączącym się językiem ciotka, a wyjście jej byłego męża nie zmieniło jej nastawienia. – Zapomniałam, że ty najlepiej potrafisz ukrywać różne rzeczy przed wszystkimi. – rzuciła do mojej mamy, ale wzrok utkwiła w Shannonie.

- Mamo, o co chodzi? – zapytałam ją i spojrzałam na Shannona, który był już cały czerwony.

- No dalej Izzy, powiedz jej, że wybrała sobie kiepski materiał na faceta. – teraz ciotka spojrzała na Jareda. Rebecca szarpnęła ją mocniej za ramię i wyprowadziła z salonu.

- Dowiem się wreszcie, co przede mną wszyscy ukrywacie? – zapytałam, ale oni milczeli.

- Shannon chyba opowie to najlepiej. – powiedział ojciec twardo i oskarżycielsko w kierunku starszego Leto, a Constance wyglądała, jakby zaraz miała zejść na zawał.

- Wychodzimy. – powiedziała i pociągnęła Shannona za rękaw, zmierzając w stronę wyjścia. Moja matka jednak zastawiła jej drogę.

- Constance, to chyba najwyższy czas by wszystko sobie wyjaśnić. W tych okolicznościach – spojrzała na mnie i Jareda – nie mogę dłużej milczeć. Czas ochrony twojej rodziny się skończył. – dokończyło stanowczo matka.

Jared patrzył przerażony na starszego brata, a Shannon milczał, uciekając wzrokiem do swojej matki lub brata.

- Nie rób tego, Isabelle. – powiedziała błagalnie Constance.

- Przykro mi, ale nie dotrzymaliście umowy. Mieliście trzymać się z dala od naszej rodziny.

Już nic z tego nie rozumiałam i całe te napięcie zaczynało mi ciążyć.

- Mamo, o co tu chodzi? Jeśli jesteś na niego zła z powodu Genevieve, to po prostu odpuść, to było dawno temu.

Mama spojrzała na mnie badawczo, ale widziałam, że na samo wspomnienie Gen jej wyraz twarzy się diametralnie zmienił.

- Owszem, chodzi o Genny. – odparła, a ojciec położył jej dłoń na ramieniu. Shannon był blady jak ściana i zamknął oczy, czekając na odpowiedź matki. – Jestem ciekawa, czy twój nowy chłopak wspomniał ci, że jego starszy brat zabił twoją siostrę.

„Zabił twoją siostrę”. Nogi się pode mną ugięły, a przed oczami ujrzałam ponownie mój sen – Genevieve biegnącą po lesie, a następnie potraconą przez srebrne auto z niewidocznym kierowcą i wyobraziłam sobie w jego miejsce twarz Shannona. Za wszelką cenę walczyłam ze sobą, by się nie rozpłakać. Zamierzałam najpierw usłyszeć porządne wyjaśnienia.