Rozdział 17 – A Modern Myth

                W ostatniej chwili zauważył mnie Shannon i szturchnął brata łokciem. Jared odwrócił się i spojrzał na mnie zaskoczony tym widokiem. Biegłam jeszcze szybciej, starając się popchnąć jak najmniejszą ilość ludzi.

                Rzuciłam się mu na szyję, gdy tylko dobiegłam wreszcie do celu. Objął mnie mocno, jakby już nigdy miał mnie nie wypuścić.

                - Nie zostawiaj mnie w ten sposób. – wyszeptałam mu do ucha, wciąż obejmując jego szyję. Czułam na sobie spojrzenia ludzi, ale miałam to gdzieś. Chyba nawet gdzieś błysnął flesz. 

                - Nigdy. – zapewnił mnie i spojrzał głęboko w oczy.

                - Kłamałam. Nie chciałam wybrać Bena, tylko ciebie. – plątał mi się język, ale chyba zrozumiał moje słowa, bo się uśmiechnął.

                Najwyraźniej tak samo jak ja nie przejmował się innymi, bo na środku lotniska pocałował mnie prosto w usta. Chciałam zatrzymać czas i zapamiętać dokładnie tę chwilę: moja dłoń na jego policzku, on obejmujący mnie w pasie i całujący tak, że rozpływałam się w powietrzu.

                - Muszą państwo już wchodzić. – poganiał ich pracownik lotniska.

                - Rozmyśliliśmy się. – odpowiedział mu Shannon patrząc na nas z lekkim uśmiechem.

                - Dlaczego chciałeś mnie zostawić bez słowa? – zapytałam z wyrzutem, wciąż będąc do niego przyrośnięta.

                Niepewnie spojrzał mi w oczy i powiedział smutno:

                - Bo kiedy ostatnim razem się żegnaliśmy, nie widziałem cię dziewiętnaście lat.

                Jeszcze raz go pocałowałam, tym razem szybciej i delikatniej.

                Bracia wzięli z powrotem swoje walizki i szliśmy w stronę wyjścia, kiedy Jared chwycił mnie za rękę i uśmiechnął się do mnie, a ja zrobiłam to samo. Mnóstwo ludzi gapiło się na mnie, niektórzy z widoczną nienawiścią, inni nie krępowali się by robić nam zdjęcia. Jednak kiedy podejmowałam tę decyzję, liczyłam się z jej konsekwencjami.

                Nie chciałam by Ben dowiedział się o moim wyborze z gazet, ale równie beznadziejne było powiadomienie go o tym przez telefon. Postanowiłam, że powiem to osobiście gdy nadarzy się okazja, może do tamtej pory niczego nie przeczyta na ten temat.

                - Wciąż nie mogę uwierzyć, że chcieliście tak po prostu wyjechać. – powiedziałam, gdy siedzieliśmy już w moim samochodzie i jechałam w stronę centrum, jak mi kazali.

                - Tak naprawdę do końca liczyłem, że jednak zdecydujesz na moją korzyść. – Shannon musiał o wszystkim wiedzieć, bo nie wydawał się być zaskoczony jego słowami.

                Jechałam wzdłuż Oxford Street, lecz kiedy przejechaliśmy koło wielkiego łuku, a po lewej widziałam znajomy Hyde Park,  nagle Jared powiedział, abym skręciła w prawo.

                - Po co jedziemy do Marylebone? – zapytałam, widząc pierwszy raz tę okolicę, a jej nazwę zdradzały jedynie znaki drogowe.

                - Zobaczysz. Na następnym zakręcie w lewo.

                Kierował mną tak jeszcze chwilę, a ja skręcałam to w lewo, to w prawo. Ciągnęły się tu długie rzędy kamienic o różnym wyglądzie – raz były białe i nowe, za chwilę stare i dwukolorowe, a na końcu nowoczesne.

                Kiedy znak pokazał Mansfield Street, Jared nakazał mi zaparkować przy chodniku i wysiąść. Nie wiedziałam czego mam się spodziewać.

                Stanęliśmy pod bogato zdobioną wysoką, białą kamienicą z kilkoma kolumnami i w renesansowym stylu. Naliczyłam, że miała pięć pięter i poddasze.

                - A jesteśmy tu bo? – zapytałam wreszcie. Na szczęście nie padało, ale niebo było zachmurzone.

                - Bo kupiłem to mieszkanie tydzień temu w nadziei, że wybierzesz mnie. – odparł podziwiając budynek, podczas gdy ja oniemiałam. – Dobrze, że go jednak nie sprzedałem. Shannon też kupił tu mieszkanie, zaraz naprzeciwko moich drzwi.

                Wreszcie stało się dla mnie jasne, dlaczego tak bardzo zraniła go moja decyzja. Wszystko już sobie zaplanował – kupił mieszkanie niedaleko mnie, zakończył trasę koncertową, nastawił się, że docenię to wszystko – a ja po prostu go olałam, w dodatku każąc się mu wynosić. Każdego by to zabolało.

                Weszliśmy do środka budynku – portier miło nas powitał w ogromnym holu, po czym podał Jaredowi jego klucze.

                Jego mieszkanie było minimalistyczne, ale każdy element zdradzał jego osobowość. Wszystko pasowało tu idealnie – biały fortepian w kącie salonu, mnóstwo obrazów i zdjęć na ścianach, najróżniejsze rzeźby, piękne meble, porozrzucane zabawne rysunki na stole. Wszystko w tym mieszkaniu było związane albo ze sztuką, albo z muzyką. Pod ścianą znajdowały się jeszcze schody z ozdobną balustradą wyglądającą jak winorośl, prowadzące na poddasze.

                - Jak ci się podoba? – zapytał Jared stojąc ze skrzyżowanymi rękami.

                - Jest świetne. Pasuje do ciebie. – powiedziałam szczerze.

                Na komodzie stało parę fotografii w srebrnych ramkach. Wzięłam największą z nich w rękę, przestawiających małoletnich braci Leto siedzących na schodach.

                - Takich was pamiętam. – powiedziałam, pokazując im zdjęcie.

                Pogoda sprzyjała, dlatego siedzieliśmy na dworze pijąc kawę. W pewnej chwili Shannon wstał i powiedział do Jareda:

                - Muszę zadzwonić do mamy, że jednak nie przyjeżdżamy. – i przeprosił nas na moment.

                Próbowałam sobie przypomnieć jej twarz, ale nie zapadła mi ona szczególnie w pamięć. Wiedziałam, że przychodziła do nas czasami, jednakże miałam wtedy tylko trzy lata, dlatego miałam prawo jej nie pamiętać.

                - Jak dawno was nie widziała? – zapytałam siedząc obok Jareda na metalowych krzesełkach ogrodowych. Wokół pachniały balkonowe pelargonie.

                - Jakieś trzy miesiące, przez ten czas mieliśmy trasę po Europie, dlatego nie mieliśmy chwili żeby wpaść do Los Angeles. – odpowiedział rozglądając się po okolicy.

                - Może powinniście jednak pojechać ją odwiedzić? – miałam teraz wyrzuty sumienia, że przeze mnie zawiedli swoją mamę.

                - Mam pomysł. Poczekaj chwilkę. – powiedział i pobiegł do salonu, gdzie Shannon rozmawiał przez telefon.

                Wyjęłam swoją komórkę z torebki, bo znów zapomniałam włączyć dźwięk. Miałam jedno nieodebrane połączenie od Bena, więc postanowiłam oddzwonić. Wiedziałam, że nie będzie to łatwa rozmowa, ale zamierzałam omijać krępujący temat, bo nie chciałam mówić mu czegoś takiego przez telefon.

                - O, hej. – powiedział jego głos w słuchawce. – Dogoniłaś ich?

                Już pierwsze pytanie mnie pogrążyło. Zawahałam się z odpowiedzią, a on zapewne to wyczuł.

                - Tak, dogoniłam. – odpowiedziałam za krótko i za prosto, co od razu zdradzało, że coś ukrywam.

                Wymowna cisza w słuchawce. Oboje nie wiedzieliśmy, co powiedzieć. On nie chciał pytać, a ja odpowiadać.

                - Nie wyjechali? – zapytał obojętnym głosem.

                - Nie. – po kolejnym milczeniu postanowiłam zakończyć tę niezręczną rozmowę. – Wpadnę do ciebie później i pogadamy, okej?

                - Jasne. – powiedział smutno, jakby już spodziewał się, o czym chcę z nim porozmawiać.

                Siedziałam jeszcze chwilę w samotności, po czym Shannon do mnie dołączył.

                - Jared jeszcze rozmawia przez telefon. – oznajmił. – Mama przyjedzie tu w weekend.

                Nie wiem dlaczego, ale poczułam się spanikowana. Zaczęłam się stresować, czy ich matka mnie polubi. W końcu byłam dużo młodsza od Jareda, poza tym w przeszłości się mną opiekował, co mogło albo działać na moją korzyść, albo wręcz odwrotnie.

                Właściwie nie znałam ich matki – nie pamiętałam nawet jej imienia. Najchętniej nie przyznawałabym się, że jestem kim jestem. Pomyślałam jednak, że bracia nie będą jej chcieli okłamywać.

                - Nie wyglądasz na zadowoloną. – stwierdził Shannon widząc moją minę.

                - Cieszę się z jej wizyty, naprawdę. – powiedziałam. – Po prostu ona wie o mnie wiele, a ja o niej nic. Boję się jej reakcji i tyle.

                Shannon zamyślił się na chwilę.

                - Na pewno się ucieszy, że znów cię zobaczy. Zawsze bardzo cię lubiła. - Jego słowa mnie trochę uspokoiły, ale wciąż zastanawiałam się, jak to będzie. – A skoro chcesz coś o niej wiedzieć, to ma na imię Constance. Poza tym kiedyś była fotografem, dlatego już masz u niej plusa. – uśmiechnął się do mnie i upił łyk swojej kawy.

                O 17:00 uznałam, że czas pojechać do Bena. Nie mogłam odwlekać tego w nieskończoność, bo każda kolejna godzina odbierała mi pewność siebie.

                Jared zapytał, czy pojechać tam ze mną. Bałam się jakiegoś starcia między nimi, więc poprosiłam by został w domu.

                Gdy weszłam, Bena nie było w salonie. Zajrzałam do kuchni – tam też nie było po nim śladu. Zawołałam jego imię, ale nikt nie odpowiadał. Już miałam wychodzić, kiedy usłyszałam jak szura nogami po podłodze, uderzając czymś o nią.

                Wyszedł prawdopodobnie z sypialni – był luźno ubrany, chodził o kulach i miał zmierzwione włosy, jakby dopiero co wstał.

                - Spałeś? – zadziwiłam się, bo było dopiero (albo już) nieco po siedemnastej.

                Ben przetarł zaspane oczy i usiadł na szezlongu pod oknem w salonie.

                - Tak, strasznie mnie dzisiaj bolał brzuch i Jack dał mi mocne środki przeciwbólowe, po których od razu zasnąłem. Potem wyszedł do pracy, więc nie miał mnie kto obudzić. – westchnął i padł na oparcie.

                - Wszystko już dobrze? – postanowiłam się upewnić, bo to co zamierzałam mu powiedzieć nie było miłe.

                - Nadal boli, ale jest już lepiej. – łapał duże hausty powietrza, jakby chciał uśmierzyć tym ból. – O czym chciałaś porozmawiać?

                Znów zapomniałam języka w gębie. Całą drogę układałam sobie w głowie co mu powiem, ale teraz, gdy nadszedł ten czas, w mojej głowie panowała całkowita pustka. Postanowiłam zacząć od początku, stopniowo uzmysławiając mu, co chcę przekazać.

                Usiadłam na końcu szezlongu i starałam się mówić rzeczowo.

                - Kiedy Jared za mną pobiegł, zatrzymał mnie przy samochodzie. Chciałam odjechać, ale wszedł do środka i powiedział, że nie wyjdzie dopóki nie podejmę jednoznacznej decyzji. – mówiłam szybko, bo nie chciałam na niego patrzeć, tylko skupiałam się na składaniu słów. – Na początku powiedziałam mu, że wybieram ciebie, ale potem uświadomiłam sobie, że zrobiłam to tylko po to, żeby się odczepił. Gdy powiedziałeś, że wyjeżdża do Los Angeles…

                - Zrozumiałaś, że to on jest tym jedynym. – wszedł mi słowo i dokończył smutnym tonem. Nic się nie odezwałam i opuściłam głowę, nie mając odwagi na niego spojrzeć.

                Ben chwycił mnie pod brodę i obrócił moją głowę w swoją stronę, bym na niego patrzyła.

                - Cieszę się, że wybrałaś tego, którego kochasz. Wolę  żebyś była szczęśliwa z nim, niż nieszczęśliwa ze mną. – powiedział kojącym tonem i poklepał mnie po dłoni. – To chyba nie znaczy, że nie będziemy się już widywać? – zapytał z uśmiechem. – Oczywiście jako przyjaciele.

                - Jasne, że będziemy się widywać. – zapewniłam go.

                Myślałam, że gorzej to przyjmie. Dłużej się martwiłam, niż faktycznie było czego. Ucieszyłam się, że Ben był tak wyrozumiały i nie żywił do mnie urazy. Wiedziałam, że będzie inaczej między nami, a także między nim a Jaredem, ale z czasem znajdzie kogoś nowego i pogodzi się ze wszystkim.

                Posiedziałam z nim jeszcze chwilę i opowiedziałam o akcji na lotnisku. Sprawdziliśmy kilka plotkarskich stron internetowych na jego iPadzie – wszędzie na pierwszej stronie były zdjęcia moje i Jareda obściskujących się na Heathrow.

                Znów zostałam opisana jako „nowa tajemnicza dziewczyna Jareda Leto”, ale na następnej stronie już zbadano moją tożsamość. Napisali, że jestem fotografem i poznałam go niedawno na sesji zdjęciowej ELLE UK, opublikowano nawet zdjęcia, które zrobiłam. Zaskoczyło mnie, że tak szybko mnie znaleźli, ale na końcu były zdjęcia zza kulis, gdzie poprawiałam mu kurtkę, albo pokazywałam gestami jak ma stanąć.

                Oczywiście wszystko, co o nas napisano nie było prawdą. Nie poznaliśmy się tamtego dnia i nie byłam wtedy jeszcze oficjalnie fotografem (technicznie rzecz biorąc wciąż nie byłam, bo dopiero zaczęłam studia w tym kierunku).

                Ben ze spokojem oglądał wszystkie nasze fotografie, ale wiedziałam że w myślach go to w jakimś stopniu boli.

                Wieczorem chciałam pojechać jeszcze na moment do Jareda, chcąc powiedzieć mu, jak Ben wszystko przyjął. Poza tym pewnie sam też planował z nim pogadać jak facet z facetem, dlatego chciałam upewnić go, że jego przyjaciel nie ma mu nic za złe.

                Jechałam znów do jego mieszkania, po drodze myląc drogę widząc wszystkie jednakowe budynki. W końcu jednak znalazłam budynek z kolumnami, jedyny taki w tej okolicy.

                Stojąc na jasnym i zadbanym korytarzu, zaczęłam pukać do jego drzwi. Nikt nie otwierał.

                Postanowiłam spróbować u drzwi naprzeciwko, bo Jared wspominał, że jest to mieszkanie Shannona.

                Otworzył z uśmiechem.

                - Szukasz Jareda? – zapytał.

                - Tak, gdzieś wyszedł?

                - Mówił, że ma ważne spotkanie. Nie wspominał kiedy wróci. Chcesz poczekać u mnie?

                Postanowiłam, że wrócę w końcu do domu, bo cały dzień jeździłam w tę i z powrotem.

                - Nie, dzięki. Zadzwonię do niego i po prostu wszystko mu opowiem. Muszę coś w końcu zjeść i odpocząć.

                Pożegnałam się z Shannonem i wyszłam z budynku.

                Kiedy wsiadałam do auta, z daleka zobaczyłam spacerującego Jareda. Już miałam wysiadać, gdy u jego boku zauważyłam kogoś jeszcze.

                Szedł z jakąś kobietą, mniej więcej w moim wieku. Śmiali się i żywo o czymś dyskutowali. Zaczęłam zastanawiać się, dlaczego nic mi nie wspomniał o tym spotkaniu. Pierwszy raz poczułam ukłucie zazdrości o niego.

                Wysiadłam z auta i poszłam w ich stronę starając się maskować zdenerwowanie.