Rozdział 10 – The Race

                Jared wybuchnął śmiechem. Chyba nikt w naszym towarzystwie się tego nie spodziewał – nawet Shannon spojrzał na niego bykiem. Bena najwyraźniej rozjuszyło to zachowanie, ale starał się trzymać nerwy na wodzy, zresztą tak jak ja. Nie miałam zamiaru ukrywać się za kapeluszami i ciemnymi okularami, bo jacyś paparazzi będą mnie śledzić, dlatego tym bardziej wydawało mi się, że jego śmiech nie był na miejscu.

                - Bawi cię to? – zapytałam szorstko, przez co trochę spoważniał. Wciąż jednak miał uśmiech na twarzy.

                - Po prostu śmieszy mnie, jak każdą niewinną sytuację oni odbierają jako coś poważnego. - Nie wiem czemu, ale trochę zabolało mnie to, co powiedział. Jakby to, że mnie pocałował było tylko grą i nie miało większego znaczenia, jedynie chciał się pobawić. Zobaczył chyba, że mnie to uraziło, bo szybko sprostował: - Mogli od razu napisać, że ukrywamy się od wielu lat i pobraliśmy się już dawno w Vegas. Jedyne co mnie bawi to ich bujna wyobraźnia.

                Ben milczał przez cały czas, a z jego twarzy nic nie dało się odczytać. Poprosił Jareda na rozmowę na osobności, co wywołało we mnie mieszane uczucia.

                - Z tego nie będzie nic dobrego. – powiedział do mnie Shannon odprowadzając brata wzrokiem, kiedy z Benem znikali w tłumie. Kiedy zobaczył, że nie nadążam za jego myślami dodał: - Jared bywa wybuchowy, zresztą Ben też. Boję się myśleć, co z tego wyniknie, ale mam nadzieję że będą pamiętać, gdzie są. – był podenerwowany i martwił się o brata.

                - Nie możesz iść za nimi? Sprawdzić, czy wszystko okej… - zaczęłam się obawiać, czy nie zrobią czegoś głupiego. Nie chciałam żeby coś stało się w towarzystwie mojej szefowej i współpracowników, a tym bardziej żeby oni mieli ze sobą na pieńku z mojego powodu.

                - Chcieli być sami. Jay może i jest moim młodszym bratem, ale jest dorosły. Nie mogę stale go pilnować. On i Ben są przyjaciółmi od prawie czterech lat, na pewno wyjaśnią to po ludzku. – odparł bez przekonania.

                Postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce. Powiedziałam, że idę do toalety – na początku Shannon nie uwierzył i myślał, że chcę wyjść, potem jednak dał spokój i obiecał popilnować mojego drinka. Po drodze zaczepił mnie Tom pytając o Rebekę, jednak powiedziałam mu, że nigdzie jej nie widziałam. Dodarłam w końcu do drzwi ze znakiem toalet. Korytarz był długi i w pewnym momencie skręcał w prawo, a na jego końcu usłyszałam stłumione krzyki.. Podeszłam jak najbliżej krawędzi i spojrzałam ukradkiem – to Jared i Ben o coś się kłócili pod drzwiami dla personelu.

                - Myślałem, że się przyjaźnimy. – rzucił oskarżycielsko Ben.

                - A tak nie jest? – obydwoje byli zdenerwowani.

                - Przyjaciołom nie robi się takich świństw. Przyznaj szczerze – pocałowałeś ją czy ona ciebie? – zapytał Ben podniesionym głosem. Jeszcze nigdy nie widziałam ich tak nabuzowanych.

                Jared wahał się chwilę z odpowiedzią.

                - To ja pocałowałem ją. Ona mnie odepchnęła. – ulżyło mi, że powiedział prawdę. Gdyby tego nie zrobił, między nami wszystko byłoby skończone.

                Czułam się głupio ich podsłuchując, ale to było silniejsze ode mnie.

                - Nie wiem dlaczego do cholery to zrobiłeś? Nagle po tylu latach przypomniałeś sobie o niej, i jak gdyby nigdy nic się do niej przystawiasz.

                - Pamiętałem o niej cały czas. – powiedział bez zastanowienia.

                - Tak? Jakoś nie widziałem żebyś wcześniej się nią interesował.

                - Miałem swoje powody.

                - Oświeć mnie! Albo poczekaj… czy to nie czasami dlatego, by zrobić mi na złość? – Ben wyglądał, jakby zaraz miał go uderzyć. Chętnie bym teraz wkroczyła między nich, ale wtedy wydałoby się, że wszystko słyszałam.

                Jared spuścił na chwilę głowę, ale gdy zaczął mówić znów patrzył mu w oczy.

                - Wiesz, że taki nie jestem. Nie o to chodzi. – powiedział głośno, ale już nie tak ostro.

                - A o co? Chyba nie powiesz mi, że oczarowała cię trzyletnia dziewczynka, a teraz twoje uczucia odżyły? – rzucił z sarkazmem Ben.

                Nie dziwiło mnie, że tak zareagował. Pewnie gdybym to ja zobaczyła go gdzieś obściskującego się z jakąś dziewczyną byłabym zła, a co dopiero z jakąś moją przyjaciółką. Dopiero teraz dotarło do mnie jak bardzo skrzywdziłam Rebekę.

                - Nie oczarowała mnie trzyletnia dziewczynka, tylko dwudziesto-dwu letnia kobieta. – odparł Jared i widząc minę Bena tylko czekałam, aż dostanie w twarz.

                Zdziwiła mnie jego bezpośredniość i szczerość. Nie próbował nawet ukrywać, że nic do mnie nie czuje i to wszystko było pomyłką. Nie chciał złagodzić konfliktu, ale tylko go podsycał. Nie wiedziałam co myśleć o jego wyznaniu. Jeszcze do mnie nie docierało, co ono oznacza.

                - Gdyby nie była to impreza Mary, to nie wiem co bym ci zrobił. – powiedział Ben. – Miałem cię za przyjaciela, ale widzę, że bardzo się pomyliłem.

                - Tu nie chodzi o naszą przyjaźń, Benny. – pierwszy raz usłyszałam, by ktoś się tak do niego zwracał. – Tu chodzi o Leanne. Nie powinniśmy mieszać ze sobą tych dwóch rzeczy. – powiedział błagalnym tonem, jakby prosił go o przebaczenie.

                Ben zastanowił się chwilę. Zaczynał się uspokajać.

                - Jak to sobie wyobrażasz? Będziemy o nią rywalizować? Gadać przy piwie o tym co z nią robiliśmy albo udawać, że nic się nie dzieje? – prychnął Ben.

                Dla mnie też taka przyjaźń nie miałaby sensu. Jared jednak miał na ten temat inne zdanie.

                - Możemy omijać ten temat, ale jak dla mnie możesz mówić o niej cały dzień i nie będę miał nic przeciwko. Nie chcę rywalizacji – to jej wybór z kim chce się spotykać, i niezależnie od decyzji jaką podejmie, uszanuję ją. Jeśli będziecie razem, będę wam kibicował.

                Bicie mojego serca powoli zaczynało zagłuszać ich głosy. Nie miałam pojęcia, że zależy im tak na mojej osobie. Mówili o wyborach, o zobowiązaniach, ale ja nie zastanawiałam się, z kim chcę się spotykać – po prostu to robiłam i czekałam, co się wydarzy. Czułam, że to nie ma drugiego dna, że jeśli pójdę z którymś z nich na kawę, to po prostu będzie ona kawą, a nie deklaracją.

                Chyba wolałabym tego wszystkiego nie słyszeć. Teraz nie wiedziałam jak się zachować – nie chciałam co krok zastanawiać się, czy mówię coś o czym myślę i nikt nie weźmie tego za coś innego. Nie chciałam by powiedzenie „chodźmy na spacer” znaczyło dla niego „wybieram ciebie”.

                Może i z Benem łączyło mnie coś więcej, bo od początku zaczęliśmy swoją znajomość od randek i było jasne, że mamy się ku sobie. Z Jaredem sprawy były trudniejsze do zdefiniowania – po pierwsze, znaliśmy się już wcześniej, po drugie – zaczęliśmy od przyjaźni, bo spotykałam się z Benem. To wszystko nagle zaczęło wydawać mi się strasznie skomplikowane i sama już zwątpiłam, czego chcę. W tej chwili jednak pobiegłam do baru, bo potrzebowałam sporej ilości alkoholu na ten wieczór.

                Shannon spojrzał na mnie podejrzliwie, ale nic nie powiedział gdy zamówiłam kolejnego drinka, którego wylosowałam z menu nad barem. Wciąż nie wypił do końca swojego whisky, dlatego zaproponowałam toast:

                - Za to, by wszystko było proste i nieskomplikowane.

                Nie wiedział, o czym mówię, jednak i tak stuknął się ze mną szklankami.

                - Wszystko okej? Nie spotkałaś ich nigdzie? – zapytał zmartwiony, prawdopodobnie widząc jak piję drinka niemalże jednym duszkiem. Powoli kontury mi się rozmazywały, ale mówiłam w miarę logicznie i wyraźnie. Nie wiem, co chciałam osiągnąć, może po prostu pragnęłam zapomnieć ich rozmowę.

                - Jest świetnie! – powiedziałam uśmiechnięta, a Shannon spojrzał na mnie z politowaniem, ale też się uśmiechnął.

                Dołączyli do nas Jared i Ben. Udawali, że nic się nie stało i zamówili sobie jakiś alkohol, ale nie zwracałam uwagi na jego rodzaj.

                - Od kiedy ty pijesz coś innego niż piwo? – zapytał go Ben zaskoczony.

                - Od dzisiaj. – odpowiedział Jared i upił duży łyk ze szklanki. Usiedli pomiędzy mną, patrząc na siebie dziwnie.

                - Co wam zajęło tyle czasu? – zapytał Shann swojego brata, który siedział bliżej niego.

                - Musieliśmy sobie wszystko wyjaśnić. – spojrzał na Bena, a ten nadal miał pokerową twarz. – Ale wszystko się udało. – skierował na chwilę wzrok na mnie, po czym znów odwrócił się do Shannona.

                - Dlaczego w ogóle tak dużo pijemy? – zapytał z uśmiechem Ben.

                - Po to jest ta impreza. – odparł Shannon. – Żeby opić sukces Leanne.

                Marie-Ann, która była w pobliżu to usłyszała. Zaczęła nawoływać ludzi z naszej loży i kazała chwycić im kieliszki oraz szklanki w ręce. Krzyknęła donośnym głosem:

- No właśnie, pora na toast. Za sukces Leanne i nasz własny! – uniosła swój kieliszek w górę i gdy wszyscy to zrobili (łącznie ze mną) upiła z niego łyk.

 Poczułam, że się rumienię. Nie lubiłam być w centrum uwagi, a zwłaszcza w takim tłumie.

Ciągle ktoś wołał mnie na rozmowę, ale przecież docelowo temu służyła ta impreza. Ludzie proponowali mi kolejne drinki, a ja nie odmawiałam. W końcu zrobiło się tak późno, że większość zbierała się już do domu. Wróciłam do baru, ale nikt znajomy już tam nie siedział. Jared zawołał mnie z kanapy, gdzie siedzieli wszyscy w trójkę, a równocześnie ze mną dołączyła tam Rebecca. Powiedziałam, że idę do toalety, ale musiałam wyglądać na naprawdę wstawioną skoro moja kuzynka postanowiła iść ze mną. Zaczepił ją jednak Tom, który usiadł z nami i powiedziała, żebym poczekała. Ja jednak uparcie chwiejnym krokiem poszłam sama, nie potrzebując niańki.

Pobiegł za mną Ben.

- Dam sobie radę. – mówiłam wolno, starając się nie wyglądać na bardzo pijaną. Jednak wypity alkohol dodawał mi humoru, sprawiał że lekko bełkotałam i chichotałam bez powodu. Ponadto dodawał mi odwagi, której normalnie często mi brakowało.

Kiedy dotarliśmy do korytarza Ben powiedział, że na nim poczeka. Ja jednak zrezygnowałam z pomysłu pójścia do toalety.

- To słodkie, że tak się o mnie troszczysz. – zaczęłam go kokietować, przysuwając się do niego jak najbliżej, aż jego plecy napotkały ścianę.

Nigdy jeszcze nie byłam aż tak pijana. Nie kontrolowałam tego co mówiłam, ani co robiłam. A może wtedy byłam sobą, tylko na co dzień brakowało mi odwagi?

Zaczęłam go całować, nachalnie i namiętnie. Dotknęłam dłonią jego policzka, a wtedy on chwycił mnie za nią i delikatnie odciągnął mnie od siebie. Poczułam się urażona, ale wciąż chciałam zrobić to wszystko ponownie.

- Lea, jesteś pijana. Chyba czas do domu. – mówił do mnie jak do małego dziecka, któremu trzeba wytłumaczyć, że czas opuścić plac zabaw.

- Nie chcesz mnie? – zapytałam wesoło i znów się na niego rzuciłam. Tym razem zdążyłam tylko delikatnie musnąć jego usta, zanim znów odsunął mnie od siebie.

- Chcę, nawet bardzo. Ale byłbym niezłym dupkiem, gdybym teraz wykorzystał fakt, jaka jesteś wstawiona. – odparł wesoło, jakby bawiła go ta cała sytuacja.

- To wykorzystaj. – powoli traciłam kontakt z rzeczywistością. Zaczęło mi się już mocno kręcić w głowie i reszta wieczoru pokryła się mgłą.

Obudziłam się rano na niezłym kacu. Na szczęście miałam dziś ostatni dzień wolnego przed rozpoczęciem studiów, a i Marie-Ann mnie nie potrzebowała. Rebecca także nie zawracała mi głowy, bo zanim wstałam popędziła na casting do agencji modelek.

Po południu było mi już lepiej. Ben dzwonił już od rana, pytając jak się czuję. Tak samo Jared. To przypomniało mi ich rozmowę i uświadomiłam sobie, że zaczęli już realizować swoje porozumienie – konkurowali o mnie.

Jared pierwszy zaproponował mi spotkanie. Długo zastanawiałam się, czy powinnam. Nie chciałam jednak trzymać go na dystans, ponieważ zależało mi na naszej przyjaźni. W dodatku wiedziałam, że ode mnie zależało jakie będą między nami relacje, a on o tym wiedział.

Spotkaliśmy się pod kinem, pomimo że nalegał aby po mnie przyjechać pod sam dom. Z daleka widziałam już jego uśmiech, kiedy wysiadał z taksówki. Był ubrany w dżinsy, czerwono-niebieską koszulę w kratę i czarne sportowe buty. Było w miarę ciepło, dlatego i ja lekko się ubrałam – miałam na sobie czarne wąskie spodnie do kostek, krótkie białe conversy i cienki kremowy sweter sięgający mi do bioder.

- Na co idziemy? – zapytałam, kiedy weszliśmy do środka.

- Chcesz coś wybrać? – odpowiedział na pytanie pytaniem, gdy staliśmy już w kolejce po bilety.

- Zdam się na twój gust. Może być jakiś starszy film.

Poprosił o dwa bilety na „Lśnienie”. Czytałam książkę pod tym tytułem, a także oglądałam już kiedyś tę ekranizację, Film jednak na tyle mi się spodobał, że miałam ochotę obejrzeć go ponownie. Kupiliśmy jeden duży popcorn i dwie cole, po czym poszliśmy do sali numer pięć.

- Zabierasz dziewczynę na „Lśnienie”? – zaśmiałam się, a on zaczął się śmiać.

- A dlaczego nie? Nie lubisz go?

- Bardzo go lubię, ale to chyba niezbyt romantyczny film.

Nie wiedziałam jak mam go traktować. Starałam się po przyjacielsku, jednak czasami po powiedzeniu czegoś zdawałam sobie sprawę, że brzmię jakbym z nim flirtowała. W sumie sama nie wiedziałam czego chcę, a te wszystkie spotkania jeszcze bardziej mieszały mi w głowie zamiast pomagać.

- Lubisz? Szkoda, bo miałem nadzieję, że będę musiał cię podnosić na duchu kiedy będziesz się bać. – posłał mi kolejny uśmiech.

- Nawet za pierwszym razem się nie bałam. Tylko Jack Nicholson jest trochę przerażający.

Jared zaczął parodiować różne dziwne miny Nicholsona, a ja śmiałam się tak mocno, że aż nie mogłam złapać tchu.

- Here’s Johnny! – powiedział z miną szaleńca, udając Johna z siekierą i delikatnie posłał mi szturchańca w bok, a ja znów wybuchnę łam śmiechem i trwał tak długo, że aż zaczął boleć mnie brzuch. Znał dokładnie jego cytaty, dlatego tak dobrze potrafił go udawać, chociaż oczywiście dodawał do tego trochę siebie, przez co wszystko było dwa razy śmieszniejsze.

 Byliśmy sami na sali, bo do seansu było jeszcze kilkanaście minut. Siedzieliśmy na samej górze, na środku.

Gdy przyszli pierwsi widzowie wypadało zamilknąć, więc Jared przestał mnie już rozśmieszać. Wciąż jednak cicho chichotaliśmy rozmawiając o bzdurach.

W czasie filmu parę razy jednocześnie chcieliśmy sięgnąć po popcorn, przez co stykaliśmy się dłońmi. Za każdym razem czułam nagłe napięcie, którego wcale nie powodował film. To było jak przechodzący prąd przez całe moje ciało, przyciąganie, które on też musiał czuć. Ostatnim razem nie cofnęłam już pośpiesznie ręki, co go zaskoczyło. Spojrzał na mnie i delikatnie się uśmiechnął.

Wtedy zadzwonił mój telefon, którego zapomniałam wyciszyć. Pospiesznie zaczęłam go szukać w torebce. Na wyświetlaczu pojawił się napis „Ben”. Jared to zauważył, ale nic nie powiedział. Odwrócił się tylko w stronę ekranu i przestał się uśmiechać.