Rozdział 4 – A Beautiful Lie

                Nagle świat wokół nas wydawał się nie istnieć. Jego usta miały słodki smak drinka, całował mnie namiętnie ale zarazem delikatnie, otulając jedną ręką moją twarz, a drugą w talii. Niespodziewanie usłyszałam dźwięk tłuczonego szkła i odruchowo od niego odskoczyłam. To szklanka z drinkiem wyślizgnęła mi się z ręki.

                - Nie przejmuj się, potem to posprzątam. – powiedział widząc moją minę i lekko się uśmiechnął. – Wejdźmy do środka, robi się naprawdę zimno. – dopiero teraz zobaczyłam, że pomimo koca strasznie się trzęsę. Byłam zbyt oszołomiona tym co się stało żeby to zauważyć.

                Z jego twarzy trudno było odczytać co chodzi mu po głowie. Otworzył przede mną drzwi i wróciliśmy do salonu. Nagle miałam w głowie totalną pustkę i nie wiedziałam jaki temat mam zacząć albo jak się zachować. Zdjęłam z ramion koc i już chciałam odłożyć go na fotel, a wtedy on chcąc go ode mnie wziąć musnął moją dłoń. Spojrzałam mu w oczy  i znów poczułam to samo co na balkonie. Już objął mnie w pasie, kiedy usłyszeliśmy kroki na schodach.

                - Przepraszam, nie wiedziałem że mamy gościa. – odezwał się męski głos. Gdy się odwróciłam wyswobodzona z uścisku Bena zobaczyłam ciemnowłosego chłopaka. – Nie będę wam przeszkadzał. – uśmiechnął się i już domyśliłam się kim jest. Może nie był uderzająco podobny do Bena, jednak jego uśmiech był niemal identyczny.

                - Jack, właściwie chciałbym żebyś został chociażby na sekundę. Poznajcie się.

                Chłopak podszedł do nas i podał mi rękę.

                - Jack, brat Bena, miło mi. – był trochę niższy od Bena i gdybym nie wiedziała, że jest młodszy od niego to uznałabym, że jest wręcz odwrotnie.

                - Lea. – odparłam i uścisnęliśmy sobie ręce.

                - Nie powinieneś być na praktykach w szpitalu? – zapytał go jego brat zaskoczony jego obecnością.

                - Kazali mi iść do domu. Nie martw się, jestem padnięty więc tylko coś zjem i od razu pójdę grzecznie do swojej sypialni nie przeszkadzając wam dłużej. – uśmiechnął się znacząco do Bena, a tamten tylko cicho się do siebie zaśmiał. Jack skinął tylko głową i poszedł w stronę drzwi balkonowych, a następnie skręcił w lewo. Nawet nie zauważyłam wcześniej, że jest tam przejście do innej części mieszkania.

                - Jesteś głodna? – zapytał Ben. W sumie nie jadłam nic od śniadania, ale nie odczuwałam głodu.

                - Jest dość późno, chyba powinnam wracać do domu. – pomyślałam, że to najlepsze wyjście. I tak już nadużyłam jego gościnności.

                Chyba poczuł się urażony moją chęcią powrotu do mieszkania mojego i Rebeki.

                - Jeśli chcesz możesz nocować  tutaj. – rzucił jakby to było najbardziej oczywiste rozwiązanie na świecie. - Mamy tu pokój gościnny. – sprostował.

                - Chętnie bym została, ale nie chcę żeby Rebecca się martwiła. – odparłam. Tak naprawdę nie chciałam się jej rano tłumaczyć gdzie spędziłam całą noc.

                - Możesz do niej zadzwonić. – zaproponował. Nie było to jednak nachalne.

                - Nie chcę jej budzić. Innym razem. – uśmiechnęłam się, a on to odwzajemnił.

                - Mam nadzieję, że dotrzymasz słowa. Zadzwonię po taksówkę. Odwiózłbym cię, ale wolę nie ryzykować po tym drinku, a Jack dopiero co wrócił.

                Kiwnęłam głową, a on wyjął telefon.

                - Cholera, rozładował się. – już miałam wyjąć swój, ale on powiedział: - Poczekaj, pójdę po ładowarkę i zaraz wracam. – odchodząc zobaczył, że Jack wrócił do salonu i zwrócił się do niego. – Możesz dotrzymać Leanne towarzystwa? Pójdę tylko zadzwonić po taksówkę.

                Jack kiwnął głową, a Ben poszedł w stronę gabinetu i zniknął za przejściem oddzielającym go od ściany.

                Dopiero teraz zauważyłam ubiór jego brata: miał na sobie sprane jeansy i cienki czarny sweter. Miał o odcień jaśniejsze włosy od Bena, do tego były o wiele krótsze, jednakże mieli takie same czekoladowe oczy i  piękny uśmiech. Pomimo tych podobieństw różnili się wyglądem; wydawało mi się, że jego brat był przystojniejszy.

                - To przeze mnie już jedziesz? – zapytał siadając na środku kanapy. Usiadłam obok na brzegu.

                - Nie, jest już po prostu późno, a i tak się zasiedziałam. – w sumie powiedziałam prawdę. Postanowiłam zmienić temat. – Ben opowiadał, że studiujesz medycynę.

                Chyba wydał się być zaskoczony, że jego brat wspomniał mi o nim. Wciąż jednak się uśmiechał.

                - Tak, jeszcze trochę i będę chirurgiem. – widać było, że ta perspektywa sprawia mu radość. – A ty coś studiujesz?

                - Od tego roku akademickiego zaczynam studiować fotografię. – odparłam. On ożywił się jeszcze bardziej gdy to usłyszał.

                - Więc to ty jesteś tą dziewczyną o której Ben rozmawiał z Marie-Ann? Przyjęła cię do siebie?

                Poczułam się, jakby ktoś uderzył mnie czymś tępym w głowę. Byłam na tyle naiwna by uwierzyć, że propozycja pracy w ELLE była czystym przypadkiem, że po prostu miałam ogromne szczęście. Postanowiłam nie dawać po sobie poznać, iż mnie to zaskoczyło.

                - Tak, to właśnie ja. Przyjęli mnie na próbę. Skąd znacie Marie-Ann? – zapytałam ze sztucznym uśmiechem przyklejonym do twarzy. Jack niczego nie zauważył.

                - Jest przyjaciółką naszej matki. Spotkaliśmy ją wczoraj i Ben rozmawiał z nią o tobie. Nie mówił ci?

                Już miałam skłamać, że coś wspominał, ale zobaczyłam jak wchodzi z powrotem do salonu. Kiedy Jack go spostrzegł od razu zapomniał o co mnie pytał i podniósł się z kanapy.

                - Do zobaczenia. – powiedział i minął Bena idąc w kierunku z którego przyszedł jego brat i zapalając po drodze elektryczny kominek.

                Ben usiadł obok mnie, o wiele bliżej niż przed chwilą Jack.

                - Taksówka będzie za jakieś pięć, góra dziesięć minut. – uśmiechnął się i zdziwił, że nie odwzajemniam jego dobrego nastroju. – Wszystko okej?

                Byłoby o wiele lepiej, gdybyś powiedział mi prawdę, pomyślałam.

                - Dlaczego nie powiedziałeś mi o Marie-Ann?

Uśmiech zniknął z jego twarzy.  Odwrócił ode mnie wzrok i spojrzał na kominek palący się słabym płomieniem. Nawet nie potrafił patrzeć mi w oczy.

- Jack się wygadał? – powiedział już bez naturalnej dla niego pewności siebie w głosie.

– Byłam na tyle głupia i naiwna myśląc, że to dzięki talentowi zdobyłam tę pracę. Zamierzałeś mi w ogóle powiedzieć? – zignorowałam jego pytanie.

Spojrzał znów na mnie.

- Nie załatwiłem ci tej pracy. Powiedziałem tylko Marie-Ann, że jesteś dobra, bo znalazłem twoje zdjęcia w Internecie. Był tam też twój adres mailowy i po prostu go jej dałem. Powiedziała, że chętnie je zobaczy. To nie tak, że przyjęłaby cię tylko ze względu na naszą znajomość. Musiałaś się jej naprawdę spodobać, skoro zaproponowała ci współpracę.

Nie wiedziałam już w co wierzyć. To co mówił wdawało mi się być całkiem wiarygodne, ale nie mogłam zapominać, że zataił przede mną znajomość z moją pracodawczynią.

- Mogłeś mi o tym powiedzieć wcześniej, a nie udawać zaskoczonego tą propozycją. Kiedy na mnie czekałeś byłeś w ogóle wtedy w pracy czy to kolejne kłamstwo? – zapytałam rozgoryczona. Mówiłam ostrzejszym głosem niż chciałam, ale nie kontrolowałam tego. Pomyślałam, że mógł wymyślić całą te bajkę z Rebeką i jej zaproszeniem na kawę.

Spojrzał na mnie wzrokiem zbitego psa.

- Rozmawiałem wtedy z Marie-Ann, ale później faktycznie wpadłem na chwilę do firmy pogadać z ojcem. Naprawdę nie chciałem, żeby to tak wyszło. – tym razem to ja odwróciłam wzrok. Poczułam się, jakbym miała zacząć płakać. – Myślałem, że jeśli powiem ci o wszystkim to pomyślisz, że masz tę pracę tylko dzięki znajomościom. A wcale tak nie jest.

- A co z Jaredem? To też załatwiłeś?

Nastała krótka cisza.

- Nie wiem o czym mówisz. Tak jak mówiłem, powiedziałem tylko Mary żeby obejrzała twoje zdjęcia. Szczerze mówiąc znając jej surowość myślałem, że napisze ci jakąś rekomendację czy coś, a nie że od razu zaproponuje ci staż. - powiedział i wstał z kanapy, przykucając na wprost mojej twarzy. Ujął ją w dłonie. – Przysięgam, że właśnie tak było. Nie gniewaj się na mnie, chciałem dobrze.

W normalnych okolicznościach pewnie wstałabym i już nigdy się do niego nie odezwała. Jednak miał coś w sobie, co nie pozwalało mi podjąć takiej decyzji. Zamiast tego lekko go pocałowałam, co niezmiernie go ucieszyło.

Odprowadził mnie na taksówkę, która stała już na ulicy. Zapłacił za nią z dużym napiwkiem i uśmiechnął się do mnie ostatni raz gdy zamknął za mną drzwi.

W połowie drogi zaczęło lekko padać. Taksówkarz mówił coś do mnie, jednak nie słuchałam. Zastanawiałam się nad całą tą sytuacją. Już nie raz przejechałam się na tym, że za bardzo ufałam nieodpowiednim ludziom. To wszystko strasznie mnie przytłaczało.

Gdy dotarłam do domu było po północy. Odkluczając drzwi miałam nadzieję, że Rebecca już śpi. Ona jednak wychodziła akurat z łazienki w piżamie.

- Gdzie ty byłaś? – zapytała z wyrzutem. – Dzwoniłam do ciebie cały dzień, a ty jak zwykle nie odbierałaś.

Przypomniałam sobie, że przed rozmową z Marie-Ann wyłączyłam dźwięk w telefonie.

- To długa historia. Mogę opowiedzieć ci wszystko jutro? – zapytałam udając strasznie zmęczoną. Dopiero teraz poczułam, że jestem głodna.

- Nie, nie możesz. Chyba należą mi się jakieś wyjaśnienia? – zapytała, choć nie czekała na moją odpowiedź. – Rozbierz się i czekam w salonie. – powiedziała nie dając mi się sprzeciwić i ruszyła w stronę salonu.

Zdjęłam kurtkę i powiesiłam na wieszaku w korytarzu, po czym poszłam usiąść na sofie. Po tym co zobaczyłam u Bena nasze mieszkanie wydawało mi się dwa razy mniejsze niż było w rzeczywistości. Becky półleżała oparta o poduszki i czekała na mnie. Zajęłam miejsce na drugim końcu kanapy i już w głowie układałam sobie co jej powiem.

Opowiedziałam jej o propozycji pracy, o sesji i ogólnie o całym dzisiejszym dniu, oczywiście wyłączając z tej historii Bena. Po wysłuchaniu Becky pogratulowała mi i już myślałam, że odpuści, ale oczywiście nie miałam racji.

- Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że cały ten czas spędziłaś w studio? – zapytała podejrzliwie, czesząc sobie kucyk.

Wymyśliłam szybko wymówkę. Nie chciałam jej okłamywać, jednak nie byłam jeszcze gotowa żeby powiedzieć jej o Benie. Poza tym mało brakowało, a nie byłoby o czym opowiadać.

- Spotkałam się z tym facetem, któremu robiłam sesję. – dopiero gdy to powiedziałam i zobaczyłam ekscytację na jej twarzy zdałam sobie sprawę jak bardzo się wkopałam.

- I jak było? Kto to? Znam go? Jakaś gwiazda? – pytaniom nie było końca.

- Becky błagam, porozmawiajmy o tym jutro. Jestem naprawdę zmęczona, chcę się wykąpać i iść spać.

Na szczęście nie naciskała już bardziej i zawiedziona poszła do siebie. Odetchnęłam z ulgą i poszłam się wykąpać. Potem zjadłam jeszcze jabłko i natychmiast zasnęłam.

Gdy wstałam rano moja kuzynka była już na uczelni. Studiowała drugi rok na jakimś kierunku związanym z biznesem, dlatego tak bardzo odpowiadała jej praca w firmie ojca Bena. No i oczywiście nie tylko dlatego.

Po przebudzeniu czekał na mnie SMS od Bena o treści:

Przepraszam za wczoraj. Mam nadzieję, że chociaż trochę się dobrze bawiłaś.

Odpisałam mu, że nie było tak źle. Później już cały dzień coś do siebie wysyłaliśmy, jak gdyby nic się nie stało. Co jakiś czas łapałam się na tym, że uśmiecham się na dźwięk wiadomości od niego. Kiedy była już pora lunchu i pomyślałam, że w końcu znudziło mu się esemesowanie w pracy i postanowił zadzwonić, odebrałam bez patrzenia na wyświetlacz.

- Wiadomości już nie wystarczają? – zapytałam rozbawiona. W słuchawce odezwał się jednak inny męski głos.

- Umm, chyba mnie z kimś pomyliłaś. – zaśmiał się. – Tu Jared, pamiętasz mnie?

Cholera, zapomniałam, że mieliśmy się spotkać.

- Przepraszam, myślałam że to ktoś inny. Jasne, że pamiętam.

Powiedział, że nie ma za dużo czasu, ale bardzo zależy mu na spotkaniu ze mną, więc umówiliśmy się na lunch niedaleko Hyde Parku. Chciał po mnie przyjechać, jednak uznałam, że zajęłoby to za dużo czasu, więc postanowiłam pojechać taksówką. Na dworze było dziś strasznie ciepło, więc znów cieszyłam się, że lekko się ubrałam. Miałam na sobie czarną rozkloszowaną spódniczkę i top w kwiatki, do tego płaskie baleriny.

Kiedy dotarłam na wyznaczone przez niego miejsce, czekał już pod knajpą. Miał na sobie czarny t-shirt z jakimś napisem, któremu się nie przyglądałam, czarne wąskie spodnie i sportowe buty.

W środku było całkiem przytulnie, ale o tej porze było tu mnóstwo ludzi. Nie było wolnych stolików, dlatego wzięliśmy na wynos tortille i postanowiliśmy usiąść w parku. Ja wybrałam grecką, a on wegańską i wyszliśmy. Oczywiście był kolejnym facetem, który musiał płacić.

Na zewnątrz także siedziało mnóstwo ludzi, jednak znaleźliśmy wolną ławkę. Czułam zapach pięknych kolorowych kwiatów, lekki powiew od strony dużej fontanny i odgłosy rozmawiających ludzi. Niebo było idealnie błękitne, dokładnie w kolorze oczu mojego towarzysza.

- Pięknie tu dzisiaj. – stwierdził. – Od dawna pracujesz w ELLE? – zapytał i wziął pierwszy kęs tortilli.

- Właściwie zaczęłam wczoraj, a gdyby nie czysty przypadek to byśmy się nie poznali, a ja nie miałabym pracy. – odparłam, a on się zaśmiał.

- W takim razie nie ma za co. Twoje zdjęcia nie wyglądały jak na pierwszy dzień. Swego czasu zajmowałem się fotografią i naprawdę sądzę, że jesteś dobra.

- Studiowałeś fotografię? – zapytałam. Nie zdążyłam nic przeczytać na jego temat – wczoraj nie miałam na to głowy, a dzisiaj kompletnie zapomniałam.

- Przez krótki czas tak, w Filadelfii. Później jednak bardziej skupiłem się na filmach i zmieniłem szkołę oraz kierunek, tym razem w Nowym Jorku. No a potem już rozkręciłem karierę aktorską i założyłem zespół.

- W Filadelfii? Mówiłeś mi wczoraj, że cały czas mieszkałeś w Nowym Jorku, więc po co wybrałeś się tak daleko na studia, a potem i tak wróciłeś?

Zawahał się na chwilę. Jego opowieść była ciekawa, ale nic nie trzymało się kupy.

- Dostałem się na uczelnię w Filadelfii, więc tam postanowiłem się uczyć. Potem spróbowałem jeszcze raz w Nowym Jorku i się udało. - Wciąż coś mi tu nie grało. Postanowiłam jednak nie drążyć tematu, zresztą i tak go zmienił. – A co ciebie sprowadza tutaj?

- Chciałam wyrwać się z Bossier City. Małe miasto, małe perspektywy na sukces. Moja kuzynka tu mieszka, więc pomyślałam że fajnie byłoby zamieszkać tu z nią, niż gdybym wyjechała gdzieś na uniwersytet w Stanach, ale nie znała tam nikogo. Żal mi było tylko zostawiać rodziców samych, ale nie chcieli się przeprowadzać.

Wydawał się być zamyślony. Trudno było mi się domyśleć, skąd u niego taka postawa. W końcu jednak wyrwał się z przemyśleń.

- Rozumiem. – odparł. – Ja przeprowadzałem się z bratem, więc było mi łatwiej. Ale też było mi żal zostawiać matkę i dziadków.

Cieszyłam się, że tyle nas łączy. Wspólne pasje, podobne historie, przez co łatwo się nam rozmawiało i nie kończyły się nam tematy.  Czułam, jakbym go znała od dziecka.

- Wiesz, tak naprawdę nie zdążyłam przesłuchać twojej muzyki, ale przypomniało mi się, że widziałam cię w jednym filmie. Nie pamiętam tytułu, ale był o narkotykach…

- „Requiem dla snu”? – zapytał, a ja przytaknęłam. – Tak, większość ludzi mnie z niego kojarzy. Rola życia i te sprawy.

Przypomniało mi się, jak oglądałam go jakieś dwa lata temu w domu, w Luizjanie. Kiedy mama weszła do salonu i zobaczyła co oglądam, natychmiast przełączyła kanał. Na moje pytanie dlaczego to zrobiła odparła, że nie znosi tego aktora. Pamiętam, jak zdziwiło mnie wtedy jej zachowanie, ta nagła zmiana nastroju i zdegustowany ton, kiedy mówiła o Jaredzie. Gdy zapytałam ją, dlaczego tak go nie lubi, natychmiast ucięła dyskusję.

Nie zamierzałam mu jednak tego mówić, bo mogłoby go to urazić. Nagle zaczepiła nas Rebecca. Początkowo myślałam, że to jakaś fanka mojego towarzysza, jednak zobaczyłam jej twarz i przypomniałam sobie, że blisko Hyde Parku znajduje się jej uczelnia.

- Rebecca, to jest… - już chciałam ich sobie przedstawić, kiedy Becky mi przerwała.

- Jared, to ty? – zapytała go z entuzjazmem wpatrując się w niego jakby podziwiała dzieło sztuki. – O Boże, nie widziałam cię tyle lat!

Wydawał się być strasznie zmieszany, tak jak i ja.

- Wy się znacie? – zapytałam patrząc raz na nią, raz na niego. Moja kuzynka spojrzała na mnie ze zmarszczonymi brwiami.

- Jak to, nie poznałaś go? Przecież to Jared. Jared Leto. – powiedziała mocno gestykulując.

- Znasz mnie z jakiegoś filmu czy przez mój zespół? – zapytał miękkim głosem. Ona spojrzała na niego zaskoczona.

- Co? Nie, jaki zespół… Leanne nie pamiętasz? – tym razem patrzyła na mnie. – Opiekował się tobą jak byłaś mała. Pamiętasz jak przyjechałam do ciebie w wakacje i zabrał nas i Genevieve ze swoim bratem do McDonald’s  po kryjomu żeby twoja mama nie wiedziała? – teraz znów wpatrywała się w niego. – Shannon, prawda? Twój brat ma na imię Shannon.

Nagle stało się dla mnie jasne skąd się znamy. Nie pamiętałam go, ponieważ byłam mała kiedy się mną opiekował. Jednak Rebecca będąc ode mnie trzy lata starsza dobrze go zapamiętała.  Wszystkie jego badawcze spojrzenia, dziwne reakcje, wszystko ułożyło się w całość. Nie rozumiałam tylko jednego – dlaczego skłamał, że nigdy nie był w Bossier City? Dziwne też wydawało mi się, że nie skojarzył mojego imienia i nazwiska, w końcu był nastolatkiem, kiedy się mną opiekował. W mojej głowie kłębiło się już milion pytań, które zamierzałam mu zadać.