Prolog

Dokładnie pamiętam ten dzień. Było szaro, niebo otoczyły ciemne chmury, a Tamiza wydawała się dwa razy bardziej mętna niż jeszcze pięć minut temu. Kiedy ostatnim razem obejrzałam się po moście, aż roiło się od turystów z aparatami. Teraz zostałam tylko ja i moja lustrzanka, wszyscy chyba wystraszyli się nadchodzącego deszczu. Ja nie zwracałam uwagę na nic prócz robienia pięknych zdjęć, starając się uwiecznić ten moment, tę chwilę. Płynącą rzekę pomiędzy budynkami w najróżniejszych stylach – od modernistycznych i prostych bloków, do nowoczesnych i skomplikowanych wieżowców.  Mój pierwszy dzień w Londynie. I moja pierwsza angielska ulewa.

Pomimo, że po niebie można było się tego spodziewać, ja jak zwykle zwlekałam z odejściem od fotografowanego miejsca. Zdjęcia były zawsze na pierwszym miejscu, nawet gdybym miała robić je uciekając przed lwem czy wymagałyby ode mnie stać nad urwiskiem. Jednak gdy zaczęłam czuć małe igiełki spadające z nieba wprost na moją głowę, pomyślałam o wyciągnięciu parasola. Gdy wreszcie wydobyłam go z torebki i rozwinęłam, zerwał się przeszywający wiatr i posłał moją parasolkę w stronę wzbierającej rzeki.

- Cholera! – powiedziałam spanikowana, widząc mój moknący aparat, którego nie miałam gdzie schować. Akurat wzięłam ze sobą tylko małą torebkę, gdzie zmieściłam portfel, klucze, komórkę i parasol.

Wpadłam na pomysł by zawiesić aparat na szyi i ukryć go pod zapiętą kurtką. Z moich jasnych włosów zaczęła cieknąć woda, przez co musiałam się trochę pomęczyć się  z zamkiem mojej starej już parki i już miałam zakładać na głowę kaptur, kiedy poczułam, iż już nie moknę. Trochę niezdarnie obejrzałam się za siebie i zobaczyłam młodego, przystojnego mężczyznę trzymającego swój szary parasol nad moją głową. Sam był przemoczony do suchej nitki, pomimo tego uśmiechał się szeroko. Miał na sobie szary płaszcz, ciemne spodnie i czarne buty. Uśmiechnęłam się nieśmiało, nie mogąc oderwać od niego wzroku. Lustrował mnie swoimi brązowymi oczami i onieśmielał śnieżnobiałym uśmiechem.

- Dz-dziękuję. – to jedyne co zdołałam wydukać. Nie wiem czy moje jąkanie było skutkiem zimna przechodzącego przez całe moje ciało, czy przez niego. Prawdopodobnie z obu tych powodów.

- Chodź, znam fajne miejsce niedaleko, gdzie się trochę osuszymy. – przemówił do mnie pięknym brytyjskim akcentem, nadal nie zmieniając wyrazu twarzy. Strugi deszczu spływały mu z ciemnych półdługich włosów od czoła aż do brody, ale zdawał się tym nie przejmować. Zaczęłam podążać za nim krok w krok, idąc w stronę Big Bena. Właściwie był to już trucht, ale on wciąż pilnował by ani jedna kropla mnie nie dosięgła, pomimo że i tak już byłam cała mokra.  Mknęliśmy pomiędzy ludźmi z najróżniejszymi parasolkami, którzy uciekali do przyulicznych knajp i sklepów. Gdyby nie okoliczności, z pewnością chciałabym uwiecznić tę chwilę na fotografii. Jednakże było mi głupio, że chłopak tak moknął, podczas gdy ja miałam nad głową parasol, który w dodatku on trzymał nad moją głową, dlatego jak najszybciej chciałam znaleźć się w jakimś budynku.

Zatrzymaliśmy się przy małej kawiarence, ukrytej gdzieś pomiędzy małym butikiem, a apteką. Na jej szyldzie widniała napisana pochyłą czcionką nazwa  „Lavender”. W jej dużych okiennicach było widać jedynie palące się lampki świąteczne. Gdy otworzył przede mną drzwi i weszłam do środka, od razu uderzył mnie zapach świeżo parzonej kawy i piękna muzyka. Kawiarnia była przytulna i kameralna, a w kącie pod schodami stało stare pianino, na którym grał młody chłopak. Przy jednym ze stolików siedziała jakaś para, brunetka i blondyn, a przy drugim ktoś krył się za dużym laptopem. Gdyby nie oni, wydawałoby się tu jeszcze bardziej pusto, ale trzeba przyznać, że dzięki temu było tu bardziej prywatnie i wcale nie czułam się tu klaustrofobicznie. Pomimo słabego oświetlenia mogłam dostrzec każdy najmniejszy szczegół.

Ściany były pomalowane na jasny fiolet i biel, wszędzie było pełno białych koszy z bukietami lawendy w środku. Czuło się tu bardzo klimatycznie, jak w letnim ogrodzie. Gdy usiedliśmy przy jednym z wielu wolnych stolików, podeszła do nas młoda kelnerka o krótkich, brązowych włosach. Wyglądała na niewyspaną, co także można było poznać po jej trochę nużącym tonie.

- Co państwu podać? – zapytała. Wyglądała, jakby zaraz miała ziewnąć, a przecież było już nieco po dwunastej rano. Z pewnością zdążyłaby wypić kawę.

Nie musiałam patrzeć na kartę. Po prostu miałam ochotę na coś ciepłego, więc pomyślałam że gorąca czekolada rozgrzeje mnie najlepiej. Mój wybawca zamówił czarną kawę.

- Bardzo tutaj ładnie. – zaczęłam po odejściu kelnerki. – A tak w ogóle to dziękuję za uratowanie mnie z opresji. – siliłam się na naturalny ton, jednak moja nieśmiałość dawała się we znaki.

- Nie musisz dziękować, po prostu zobaczyłem z drugiego końca mostu jak odleciał ci parasol i pomyślałem, że pomogę. A co do kawiarni to faktycznie, jest świetna. Zawsze przychodzę tu przed pracą. Zmierzałem właśnie w jej kierunku, kiedy cię zobaczyłem. – cały czas się uśmiechał. – Gdzie moje maniery, nie przedstawiłem się. Mam na imię Ben.

- Lea. – wydukałam. Zaczęłam się za siebie wstydzić, nagle mówienie sprawiało mi trudność jakbym w gardle miała wielką gulę.

- Ładne imię. Po twoim akcencie wnioskuję, że nie jesteś stąd?

- Nie, właściwie to mój pierwszy dzień tutaj. Przeprowadziłam się z Luisiany, na studia. – wydawał się być zaskoczony moją odpowiedzią.

- W Luisianie nie mają dobrych uczelni? To znaczy tutaj też są niezłe, ale co skłoniło cię do wybrania się aż tak daleko? – był jedną z nielicznych osób, które zdawały się interesować moją osobą. Zazwyczaj ludzie uważali mnie za zwykłą dziewczynę, o niezbyt ciekawej osobowości, zamkniętej w swoim zwyczajnym świecie. Tym razem było jednak inaczej.

- Macie tu wydział fotografii na wysokim poziomie. Poza tym zawsze podobał mi się Londyn. Tak się składa, że moja kuzynka tu mieszka i pozwoliła mi zamieszkać ze sobą. Jej lokatorka akurat się wyprowadziła i szukała nowej, więc skorzystałam z jej propozycji.

Kelnerka przyniosła moją czekoladę na gorąco w wysokiej szklance z mnóstwem bitej śmietany i jego czarną americanę. Rozmawialiśmy tak jeszcze przez dobrą godzinę. Właściwie nie wiem dlaczego, ale przypomniał mi on pewną osobę. Może to przez jego chłopięcy urok, a może przez uśmiech. W tym całkowicie dla mnie obcym miejscu, on przywołał mi obraz dzieciństwa w Luisianie.

 Nigdy nie byłam bogata, ale w porównaniu do niego byłam jak milionerka. Jego rodzina naprawdę nie miała wiele, jednakże jako dziecko tego nie zauważałam. Moi rodzice często pracowali od rana do wieczora, dlatego potrzebowali dla mnie opiekuna. Przyjaźnili się  z jego matką, przez co wiedzieli jaką mieli trudną sytuację. Nieraz widziałam, jak pożyczali im pieniądze na jedzenie. Wtedy wpadli na pomysł, żeby jej młodszy syn zajmował się mną. Nie bez powodu wybrali właśnie jego, a nie jego brata – ten starszy był chuliganem, ciągle łamiącym prawo i robiącym brudne interesy.

Zawsze jednak bawiliśmy się we trójkę. Ich matka o niczym nie wiedziała, bo sama wychodziła do pracy zostawiając mnie z nimi. Byłam wtedy naprawdę mała, jednakże pamiętam te beztroskie czasy. Bracia wymyślali mi różne zabawy, zawsze robiliśmy coś z niczego, co służyło nam do zabawy. Pomimo, że miałam pełno najróżniejszych zabawek, wolałam te, które oni pomagali mi zrobić z papieru czy innych materiałów. Czasem także koleżanki starszego z nich wpadały i bawiły się razem z nami. Młodszy raz kazał mi obiecać, że nic o tym nie wspomnę rodzicom, i tak też zrobiłam.

Pamiętam też, jak płakałam gdy mama powiedziała, że mój ukochany sąsiad nie może się już mną zajmować, bo wyjeżdża na studia do Los Angeles. Wiedziałam, że rodzice nigdy nie pozwolą, aby jego brat się mną zajmował. Zresztą niedługo po tym on także wyjechał, a później przestałam widywać też ich matkę. Byłam mała, zapamiętałam więc jedynie szczegóły – błękitne oczy młodszego z nich, jego piękny głos kiedy śpiewał mi do snu, gdy starszy rozkładał ze mną garnki  w kuchni i udawaliśmy, że to perkusja… a przede wszystkim te chłopięce uśmiechy, które Ben w tej chwili mi przypomniał. Szkoda, że nie pamiętałam żadnych imion, a rodzice niewiadomo dlaczego udawali, że też je zapomnieli.

- Oprowadzał cię już ktoś po Londynie? – głos Bena wyrwał mnie z przemyśleń. – Mogę pokazać ci parę ciekawych miejsc, których nie zobaczysz w przewodnikach. Przy okazji lepiej się poznamy. ..

- Nie, to znaczy tak….- przez wspominki zagubiłam się trochę w rzeczywistości. Jego jednak zdawało się to bawić. – To znaczy nikt mnie nie oprowadzał. – uśmiechnęłam się nerwowo.

Nawet nie zauważyłam kiedy wypiłam całą czekoladę. Ben wyjął portfel i spojrzał na rachunek, o który poprosił.

- Ja zapłacę. W końcu mam u ciebie już wystarczający dług uratowanie mi życia.  – zaproponowałam.

Pomyślałam, że tak będzie fair. Jednak jego męska duma nie pozwalała kobiecie zapłacić. Tak czy inaczej nie tracił pogody ducha, parsknął tylko śmiechem i odpowiedział:

- Nie trzeba, serio. A jeśli chcesz spłacić swój „dług” to zrobisz to najlepiej jeśli jeszcze dziś zgodzisz się na moje towarzystwo w roli przewodnika. – spojrzał przez małe okienko na końcu pomieszczenia. –Myślę, że mogłabyś zrobić ciekawe zdjęcia w tych miejscach.

Właściwie nie musiałam się zastanawiać. Miałam wrażenie, że ten facet potrafił namówić mnie na wszystko bez większych trudności.

- No dobrze, powiedz tylko kiedy.

- Dzisiaj muszę iść już do pracy, ale może jutro po południu? Trzecia brzmi okej? – zapytał zachęcającym tonem.

- Jasne, trzecia mi pasuje. – odpowiedziałam uśmiechając się, a on zostawił zapłatę z niemałym napiwkiem. Zapytał mnie jeszcze, czy zamówić mi taksówkę, ja jednak mu podziękowałam i powiedziałam, że chcę przejechać się metrem. Odprowadził mnie do schodów na stację, pomachałam mu i rozeszliśmy się każdy w swoją stronę. Usłyszałam za plecami jeszcze tylko stłumione „do zobaczenia”.